Een zaterdag zonder voetbal bestaat voor veel jongetjes en meisjes niet. En daarmee ook niet voor hun ouders. Vincent Alkemade schrijft voor DUIC over zijn zoon die in het komende seizoen bij FC Utrecht mag voetballen. Hoe gaat het hem en zijn vader af? Vandaag aflevering 12 – De rode sok.

Halverwege de training roept de trainer de voetballertjes bij elkaar. Alle jongens krijgen een stukje papier. Wapperend met het papiertje rennen ze opgewonden naar de dug-out. Met haastige hanenpoten schrijven ze hun keuze op het blaadje en ze rennen terug naar de trainer om het briefje af te geven. Elke jongen noteert een specifiek onderdeel om zich tijdens het volgende partijtje op te richten: bijvoorbeeld de aanname van de bal in de ruimte of het strak inpassen van de bal. Zo helpt de trainer de jongens spelenderwijs te focussen.

De rode sok doet het ook goed. De jongens dragen deze sok aan het chocoladebeen. Zeg maar, het minder sterke been. Alleen dat ondergeschoven been mag scoren in het partijtje. De jongens houden scherp in de gaten wie valsspeelt.

Het is bijna tijd voor het echte werk en de jongens zijn er klaar voor. Om tot een competitie-indeling te komen, hebben ze eerder diverse kwalificatiewedstrijden gespeeld. Ze streden om een plaats in eredivisie hoog, midden of laag. De jongens van FC Utrecht starten in ‘eredivisie hoog’. In deze competitie spelen ze vier keer tegen de leeftijdsgenoten van Ajax, AZ, PSV en Sparta. PSV heeft zelfs twee teams uit verschillende regio’s in de competitie. Aan het eind van het seizoen kunnen we in ieder geval jeugdcomplexen als De Toekomst en De Herdgang blindelings vinden.

Op deze zondag pakken we het volgende internationale toernooi mee, deze keer in Nederland. Mijn zoon en ik vertrekken laat, omdat ik mijn koffie omstoot als ik ga zitten in de auto. Na een gehaaste autoreis van anderhalf uur sjok ik in totaal zo’n zeven uur lang heen en weer tussen veld 1a en 1b, veld 2a en 2b en de kantine. Het moet gezegd, het is een prachtig sportpark met veel groen en ruimte. De lucht is strak blauw en het is behoorlijk fris. De toernooidag verloopt soepeltjes én voor de verandering geheel volgens de planning. Onze voetballertjes slepen een eerste en een derde prijs in de wacht.

Keurig om half zes zijn we toe aan de prijsuitreiking. Door de geluidsboxen klinkt het aftellen van nummer twintig naar nummer vier. Deze teams krijgen geen beker. Ik zoek naar waar de stem vandaan komt. Ongeveer bij nummer tien krijg ik in de gaten dat de presentator met haar rug naar de toegestroomde spelers en ouders staat. Is dit een regionale gewoonte? Dan vertelt ze dat er sprake is van een technisch probleem met de draadloze microfoon. Alleen in deze stand gericht naar de muur maakt de microfoon contact. Het ziet er komisch en aandoenlijk uit.