Judoveteraan Joop Mackaay ging met Anton Geesink de wereld over | De Utrechtse Internet Courant Judoveteraan Joop Mackaay ging met Anton Geesink de wereld over | De Utrechtse Internet Courant

Judoveteraan Joop Mackaay ging met Anton Geesink de wereld over

Judoveteraan Joop Mackaay ging met Anton Geesink de wereld over
Joop Mackaay (derde van links) en zijn assistent-trainer, die hij inmiddels al 35 jaar kent, laten een judotechniek zien. Foto's Peterson Tijhuis
Voorzichtig haalt Utrechtse judoveteraan Joop Mackaay (81) een zwart-wit foto met gouden lijst van de muur. Het hele judoteam staat erop, zelf staat hij links in beeld en zijn goede vriend staat in het midden: Anton Geesink. Mackaay groeide op met de Utrechtse judolegende in Wijk C en trainde iedere week met hem. Een stortvloed aan anekdotes en verhalen schieten hem te binnen.

Voorzichtig haalt Utrechtse judoveteraan Joop Mackaay (81) een zwart-wit foto met gouden lijst van de muur. Het hele judoteam staat erop, zelf staat hij links in beeld en zijn goede vriend staat in het midden: Anton Geesink. Mackaay groeide op met de Utrechtse judolegende in Wijk C en trainde iedere week met hem. Een stortvloed aan anekdotes en verhalen schieten hem te binnen.

“Wij groeiden als jonge sporters in Wijk C op, waar altijd wel iets gebeurde. Het was een echte volksbuurt, iedereen kende elkaar. Je kon niks stiekem doen, als je wat uithaalde wist je moeder het een kwartier later”, vertelt Joop Mackaay met een glimlach op zijn gezicht. Nu woont hij al veertig jaar aan de andere kant van de stad, in de buurt van Ledig Erf. “Anton en ik hebben in Wijk C een hele fijne jeugd gehad.”

Toen Mackaay dertien jaar oud was deed de vier jaar oudere Anton Geesink voor het eerst mee aan de Europese kampioenschappen. Daar werd bij de eerste poging meteen tweede. “En als hij de Franse scheidsrechter had verstaan, was hij eerste geworden”, lacht Mackaay. In Nederland, en natuurlijk in Utrecht, was de onverwachte topprestatie heel groot nieuws. “Na die historische winst moest iedereen natuurlijk op judoles, dat in die tijd nog een vrij onbekende sport was.”

Er waren rond 1950 twee goede judoscholen in Utrecht, de ene van Jan Snijders, voor de intellectuelen die studeerden, en de andere van Jan van der Horst, voor de ‘arbeidersjongens’. De rivaliteit tussen beide scholen was groot. Maar bij onderlinge wedstrijden wonnen de jongens van Van der Horst, waaronder Mackaay en Geesink, bijna altijd. De judoschool werd in de jaren veertig en vijftig vijf keer kampioen van Nederland en later door de successen van Geesink erg populair.

‘Na die historische winst moest iedereen op judoles’

Eerste judopak

“Op mijn veertiende verjaardag kreeg ik geld voor mijn eerste judopak. Op aanraden van een kennis kocht ik echt Engels katoen. Daar heeft mijn zus vervolgens met haar naaimachine een judopak van gemaakt”, vertelt Mackaay. Zo trots als een pauw liep hij een paar dagen later met zijn mooie pak de dojo (judozaal) binnen. “Ik heb potverdikkie anderhalf jaar in het pak getraind”, vertelt Mackaay. Twee jaar later kreeg hij van dezelfde zus een echt Japans judopak.

Geesink startte zijn eigen judoschool in Utrecht, maar trainde ook na zijn eerste internationale kampioenschappen nog een tijd bij Van der Horst. “Op weg naar huis en tijdens onze wandelingen door de Utrechtse binnenstad vertelde Geesink altijd verhalen over zijn ervaringen en wedstrijden in het buitenland”, herinnert Mackaay.

Er worden tijdens de judolessen voor ouderen ook genoeg dolletjes uitgehaald

Eigen successen

Tijdens zijn wedstrijdperiode heeft Mackaay vele nationale en internationale prijzen behaald. Zo werd hij Nederlands kampioen in het middengewicht. In 1961 won hij de eerste prijs tijdens de Open Duitse Kampioenschappen in Aken en werd hij tweede bij de Europese Kampioenschappen in Essen. Daarnaast won hij onder andere in 1964 de zilveren medaille op de Europese teamwedstrijden in Berlijn. Maar de allermooiste herinnering heeft hij aan het succes met het Kodokan-team van Geesink in Zuid-Frankrijk.

Hij kan zich nog alles herinneren van die reis naar de Franse Riviera. Daar werden de Europese teamkampioenschappen georganiseerd. Mackaay, toen twintig jaar oud, vertelt over de reis: “Anton had een kleine Volkswagen Kever waarin wij met zijn vieren moesten rijden en slapen. Die rit duurde in die tijd, zonder snelwegen en snelle auto’s, natuurlijk veel langer dan nu en ik was nog nooit verder dat Parijs geweest.” De autorit duurde drie dagen. Mackaay was net terug van mijn militaire dienst en sliep elke nacht samen met een teamgenoot vrijwillig naast de auto. De twee langere sporters sliepen in de Kever.

“Toen wij uiteindelijk op de laatste berg reden en over de Middellandse Zee keken, vroeg Anton: ‘Nou, wat vinden jullie ervan?’ Het bleef vervolgens eventjes stil. Uiteindelijk antwoordde een ploegmaat: ‘Het is net de Maarsseveense plassen, alleen iets blauwer’.” Veertien dagen lang stonden zij in de bloedhete zon te judoën en werd het team kampioen van Europa. Na de wedstrijd moest er natuurlijk gevierd worden. Naast de prijs kreeg het team ook een grote fles wijn. Geesink en Mackaay hadden nog nooit alcohol gedronken. ‘s Avonds op het strand draaiden zij de fles open. Van die nacht kan hij zich verder weinig herinneren.

(Tekst loopt verder onder de foto)

Anton Geesink (rechts) en een 30 jaar oude Joop Mackaay samen in actie (1968). Beeld: Het Utrechts Archief

Judoleraar

Ook als judoleraar heeft Mackaay zijn sporen verdiend. Hij begon zijn carrière als assistent van Geesink die tijdens zijn successen een eigen school startte in Utrecht. Door de nieuwe judoschool ontstond er een conflict tussen Geesink en Van der Horst. Dertien jaar lang spraken zij elkaar weinig. “Gelukkig kwam dat uiteindelijk nog goed tijdens een judotoernooi. Ik heb toen Geesink de opdracht gegeven om de oude Van der Horst een handdruk te geven. Ik kon aan de mannen zien dat daarmee een punt achter hun conflict werd gezet”, vertelt Mackaay.

Zelf gaf Mackaay lang les bij de judoschool van Geesink en reisde als zijn assistent de hele wereld over. Mackaay richtte in 1983 zijn eigen judoschool Ryu Mackaay op, waar hij zelf nog steeds actief is. Het judo blijft hem fascineren en hij staat nog wekelijks vele uren in de dojo. De expertise van Geesink, die in 2010 overleed, deelt hij graag. Sinds kort traint hij ook weer judoka’s van vroeger. Iedere vrijdagochtend trainen de mannen en vrouwen in Sporthal Lunetten. “We willen zoveel mogelijk senioren op de mat krijgen en het is niet belangrijk welke kleur band je ooit hebt behaald of hoe lang je hebt gejudood. Wij richten ons vooral op oudere vrouwelijke en mannelijke sporters uit Utrecht en omgeving, maar iedereen is van harte welkom!”

1 Reactie

Reageren
  1. Corrie Huiding-Stomp

    Wat is het toch fijn om over die 2 jochies uit Wijk C te lezen.
    Heb weer even stilletjes genoten.

Plaats een reactie

Lees voor u reageert onze algemene voorwaarden. Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Uw IP adres is geregistreerd (wordt niet gepubliceerd).