FC Utrecht Vrouwen keerde afgelopen zomer terug in de Azerion Vrouwen Eredivisie. Onder leiding van de uit Ede afkomstige hoofdcoach Linda Helbling (44) ging een mix van ervaren speelsters uit de Eredivisie en talenten uit de amateurs op jacht naar de doelstelling: eindigen bij de eerste zes – het befaamde ‘linkerrijtje’. Uiteindelijk werd het seizoen afgesloten op een zevende plek, op één punt van de zesde positie. Helbling blikt aan de hand van een aantal stellingen terug op afgelopen seizoen.

Hoewel we onze doelstelling niet hebben gehaald, ben ik tevreden over ons eerste seizoen

“Zeker. Ik denk ook dat we tevreden moeten zijn. De doelstelling vooraf was het linkerrijtje. Dat we het net niet hebben gehaald, is wel een klein smetje op het geheel. Maar dat neemt niet weg dat we onwijs trots en met een goed gevoel kunnen terugkijken op het eerste seizoen. Als je ziet hoe wij FC Utrecht Vrouwen op de kaart hebben gezet en hoe het vrouwenvoetbal leeft, dat vind ik wel bijzonder.”

Doordat we relatief laat groen licht kregen van de KNVB, begonnen we eigenlijk al met een kleine achterstand

“In januari was definitief bekend dat we zouden instromen afgelopen seizoen. Ik werd als eerste aangesteld, toen hadden we nog een half jaar de tijd om alles voor elkaar te krijgen en dat is inderdaad relatief kort. Maar Koos (van Tamelen, red.) en Marlou (Peeters, red.) hadden al heel veel voorwerk gedaan en een mooie lijst van potentiële speelsters gemaakt. Sommige speelsters die we wilden hebben, hadden hun toezegging al aan andere clubs gedaan. Als je dan ziet wat we uiteindelijk binnen konden halen, denk ik dat we meer dan tevreden kunnen zijn. Al was het wel echt fiks aanpoten, we hebben met het oog op ons budget soms lastige keuzes moeten maken. Uiteindelijk denk ik dat het heel goed gelukt is.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

Ik ben geschrokken van het enorme niveauverschil tussen FC Twente, Ajax en PSV ten opzichte van de rest van de clubs

“Nee, dat zou heel gek zijn met het verschillende budget en de jaren dat PSV en Ajax al bezig zijn. De eerste seizoenshelft vond ik het verschil wel groter dan in de tweede seizoenshelft. Toen hadden we thuis tegen Ajax en PSV (beide 0-2 verloren, red.) zeker kansen op 1-1 en speelden we met 2-2 gelijk tegen FC Twente, waardoor die ploeg tegen ons niet kampioen werd. Al voelde een 2-1 voorsprong een minuut voor tijd weggeven wel als een verlies. Uit bij Fortuna Sittard spelen we ook 2-2, maar wordt een doelpunt in mijn ogen onterecht afgekeurd. Als je ziet hoe wij ons in de tweede seizoenshelft tegen die ploegen hebben neergezet, dan denk ik wel dat wij daar naartoe kunnen werken.”

Het coachen van een vrouweneredivisieploeg is veel zwaarder gebleken dan ik vooraf had gedacht

“Nee, juist niet. Het brengt me dagelijks heel veel energie. Ik kan echt bezweren dat ik de leukste job ever heb en dat geeft me zoveel positieve motivatie. Ik mag dagelijks met mijn hobby bezig zijn. Trainingen bedenken en uitvoeren, beelden bekijken en veel buiten zijn. Dus in dat opzicht is het mij zeker niet zwaarder gevallen. Het heeft natuurlijk wel voor een flinke aanpassing in mijn privéleven gezorgd. Maar wel een heel leuke die ook volledig door mijn achterban wordt gesteund. Is het dan alleen maar makkelijk geweest? Nee, dat niet. De beginfase was makkelijk, want toen wonnen we. In de tweede fase hebben we grote stappen gezet als ploeg, maar bleef het resultaat soms uit. Dat kwam ook door het speelschema, we werden telkens uit ons ritme gehaald.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

Het verbaast me dat Ilse van der Zanden, die recent voor het eerst werd opgeroepen voor de Oranjeleeuwinnen, niet eerder is weggeplukt bij topklasser DTS Ede

“Ik denk dat Eredivisieclubs best iets meer in het hoogste amateurvoetbal mogen rondkijken, wij hebben totaal vijf speelsters uit de hoogste amateurklasse gehaald. Ilse kwam met mij mee van DTS Ede uit de topklasse, ik heb haar bij FC Utrecht Vrouwen aangedragen. Ze is sterk in de fysieke duels, maar heeft ook een prachtige pass met zowel links als rechts. Ik was ervan overtuigd dat ze het niveau aan zou kunnen. Het is superfijn om zo’n speelster in je selectie te hebben.”

Om als FC Utrecht Vrouwen verder te kunnen groeien moeten we meer wedstrijden in Stadion Galgenwaard spelen

“Daar zou ik heel groot voorstander van zijn. Ik denk dat het een enorme boost geeft aan het vrouwenvoetbal in het algemeen, maar ook zeker dat het hier binnen de omgeving Utrecht nog positiever op de kaart komt. Dat we nog meer publiek trekken, datzelfde publiek gezellig door elkaar heen kan zitten en de sfeer goed is. Voetbal zoals voetbal bedoeld is.”

Om als Azerion Vrouwen Eredivisie te groeien, moet het niveau van de arbitrage omhoog

“Graag! Uiteindelijk is de arbitrage nooit iets waar je naartoe wil wijzen uiteraard. En iedereen mag een fout maken, laat dat vooropgesteld staan. Er worden alleen nog te vaak fouten gemaakt. Ik denk dat de eerste stap gezet is in de bekerfinale, dat daar een VAR bij was. Als we het niveau van de competitie omhoog willen hebben, dan hoort daar ook het niveau van de arbitrage bij. Daar mag kritischer naar gekeken worden. Maar zoals altijd zit dit waarschijnlijk ook weer in budgetten, in personeel en in geld.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

De belangrijkste les die ik als persoon het afgelopen seizoen geleerd heb, is…?

“Voor mij is het echt wel blijf vooral je hart volgen. Doe wat je leuk vindt, daar ga je uiteindelijk het allerlekkerste op. Dat probeer ik mijn speelsters ook mee te geven, maar dat geldt voor mijzelf eigenlijk net zo. Dat je soms ook iets langer stil mag staan bij mooie momenten, maar ook bij verdrietige momenten. We zitten nu met z’n allen op een trein en die trein die staat voor mij nooit stil. Nu hebben we het seizoen afgesloten, maar ik kan niet wachten om over drie weken weer te gaan starten.”

Mijn persoonlijke hoogtepunt van het afgelopen seizoen is…?

“Poeh, ik mag er maar eentje noemen? Dan is het voor mij de goal die Femke Prins maakte na het overlijden van mijn moeder. Hoe we dat als team op die manier vierden, dat ik de steun van iedereen voelde, dat is voor mij zeker een hoogtepunt en een herinnering die ik nooit meer ga vergeten.”

Dit verhaal is onderdeel van een serie over vrouwenvoetbal in Utrecht. Deze publicatiereeks is mogelijk gemaakt door een bijdrage van het Mediafonds Provincie Utrecht