Een zaterdag zonder voetbal bestaat voor veel jongetjes en meisjes niet. En daarmee ook niet voor hun ouders. In alle vroegte verzamelen en in de snijdende kou langs de lijn, na de wedstrijd nog eens doornemen hoe het beter kan en soms nét iets te fanatiek je zoon of dochter aanmoedigen – wat dan op een boze blik kan komen te staan. Vincent Alkemade maakt het allemaal mee als voetbalvader. Hij schrijft op DUIC over zijn zoon die in het komende seizoen bij FC Utrecht mag voetballen. Hoe gaat het hem en zijn vader af? Vandaag de aftrap: aflevering 1 – de welpen.

Onderuit gezakt op de bank handel ik op de telefoon allerlei voetbalzaken af. C. kijkt opzij, ziet mij hangen, hoort de mobiele geluidjes en weet hoe laat het is. Het zijn allemaal variaties op hetzelfde thema: ik app naar de ouders over gewijzigde trainingstijden of ingelaste wedstrijden. Soms ben ik alleen doorgeefluik van de trainer als het gaat over de regels wie in de wedstrijdselectie zit en wie niet. Dit leidt uiteraard altijd tot zure gezichten bij enkele ouders. En toch vind ik het prachtig om op deze manier bij het team van mijn zoon betrokken te zijn.

Mijn verhaal begint op een frisse zondagmorgen in het voorjaar. Ik sta met mijn zoon hand in hand langs de zijlijn van het voetbalveld. Misschien wel vijftig of zestig welpen hollen kriskras over het veld. Het is een kabaal vanjewelste. Mijn zoon is kort geleden vijf geworden en ik ben eigenlijk wel verrast dat ik hier sta. Hij wil heel graag gaan voetballen en dat is mij eigenlijk een beetje ontgaan. Ik hou trouwens zelf ook wel van een potje voetbal, maar niet perse zondagmorgen vroeg.

De kleintjes rennen van de ene naar de andere kant van het veld. Vaders en één moeder proberen met een bal in de hand de jongens te tikken. Sommige kleuters schrikken van de enthousiaste vaders die hierbij ook nog eens hard brullen. Mijn zoon deinst ook terug en houdt voor de zekerheid mijn hand extra stevig vast. Dat verandert als een van de trainers na de horror warming-up naar mijn zoon toekomt en vraagt: “Doe je mee met een partijtje?” Achter zijn hoge blauwe kraag murmelt hij heel zachtjes “ja” en laat mijn hand los om het veld op te gaan. Niet veel later staat hij bij de andere ouders bekend als ‘de tank’. Alle obstakels tussen hem, de bal en de goal kegelt hij enthousiast omver.

Soms denk ik terug aan dat speciale moment. Mijn zoon is voor mijn gevoel het veld opgelopen en niet meer teruggekeerd. Voetbal is namelijk vanaf dat moment zijn leven, zijn passie. Hij speelt geen voetbal meer, nee hij ís voetballer. Als zijn verjaardag nadert dan rest ons niets anders dan weer een nieuwe bal te kopen of kapotte scheenbeschermers te vervangen. In zijn slaapkamer vervang ik de laatste grote poster van een tijger voor die van Neymar.