Bijna twee weken lang hield de verdwijning van Anne Faber heel Nederland in de greep. De 25-jarige Utrechtse was sinds 29 september spoorloos – haar lichaam werd gevonden in Zeewolde. Het weekend daarna maakte Annes oud-collega Siebe Palmen een liedje over haar. Daarin zingt hij niet over haar dood, maar over haar leven. Het filmpje op Facebook werd duizenden keren bekeken en gaf velen troost.

Hij was nooit van plan een liedje over haar te maken, zegt Siebe Palmen voorzichtig. Het gebeurde gewoon. In het dagelijks leven is Siebe theaterzanger en liedschrijver van Nederlandstalige luisterliedjes. Anne was zijn oud-collega; samen werkten ze in het Louis Hartlooper Complex, het filmhuis aan het Ledig Erf. Echt bevriend waren ze niet, toch was ook Siebe van slag. “Het spookt constant door je hoofd. En als liedjesmaker wil je alles wat dichtbij komt in muziek proberen te vatten. Toch was dit onderwerp misschien te gevoelig en te dichtbij.”

“Die weken waren voor iedereen een hel”, zegt Siebe. “Ik werd er zelf heel obsessief van, ik volgde elk berichtje. Maar sommige anderen wilden het allemaal niet weten. Een moeilijke periode voor iedereen die erbij betrokken was, en natuurlijk vooral voor haar vrienden en familie.” Kort na de vondst van Annes lichaam kwamen de collega’s bij elkaar. Eerst in Het Huis, waar Anne tot het laatst werkte, en later bij het Louis Hartlooper Complex. Om te zoeken naar houvast.

Een dag later zat Siebe thuis op de bank. Voor-ie het wist, vertelt hij, pakte hij zijn laptop erbij en begon hij een liedje te schrijven. Daarna pakte hij zijn gitaar, speelde het nummer en nam dat op. “Ik liet de video aan mijn vriendin zien. Die zei dat ik hem online moest zetten, maar ik wist het niet meteen zeker.” Hij had vooral twijfels over eventuele reacties – misschien zouden mensen zijn integriteit ter discussie stellen. Hij stelde zichzelf ook die vraag. Maar daarna besloot hij: als het liedje niet gehoord wordt, bestaat het niet. En misschien halen anderen er juist wel troost uit.

Op zondagmiddag plaatste hij de video van het liedje Verdwijnen op Facebook, voorzien van de begeleidende tekst: ‘Er kwamen al zoveel mooie teksten en gedichtjes voorbij, dat het meeste en het mooiste al is gezegd. Maar het zat blijkbaar zo onder mijn huid, dat ik gisteren ben gaan zitten en dit lied heb geschreven. Anne als inspiratiebron, omdat ik iets van mij in haar herken. Een klein liedje voor Anne, zodat ze toch nog een beetje onsterfelijk is.’

Het bericht werd in korte tijd duizenden keren bekeken. Eén van de reacties op DUIC.nl was dat het mooi was omdat het over haar leven ging – niet haar dood. “Dat deed me goed. Over het algemeen waren de reacties er positief.” Iemand stuurde hem zelfs een bericht dat ze al twee weken niet had kunnen slapen, maar door het nummer weer rust had gevonden. Later die week belde ook de familie van Anne. Ze haalden troost uit het nummer en vroegen hem het uit te voeren op Annes uitvaart. “Toen ik hoorde dat zij er troost uit haalden, viel een last van mijn schouders. Het maakte me niet meer uit wat anderen vonden. Daarmee was het goed.”

Vertalen van emotie
Siebe maakt vaker persoonlijke liedjes. Nederlandstalig en klein. Hij is ook bezig met theater. Voor het Café Theater Festival maakte hij de voorstellingen Man, de enige echte (2014), Wat moet het stil zijn in de hemel (2016) en Is alles naar mens. ‘Iets minder zang en iets meer acteren’, omschrijft hij zijn laatste voorstelling. “Ik heb daar positieve reacties op gekregen en ben nu bezig een volgende voorstelling nog meer op de planken te krijgen. Daarin speel ik een ober en laat ik zien waarom het niet altijd terecht is dat mensen geïrriteerd zijn als er iets misgaat. Bij zowel klanten als bediening.” Siebe probeert met die voorstellingen en liedjes voet aan de grond te krijgen in de muziekwereld. Een moeilijke wereld voor een beginnende artiest. “Het is mijn werk, maar dankzij de beloning lijkt het soms meer een hobby”, zegt hij.

Verder is Siebe onderdeel van het theatercollectief Vloeken in de Kerk. De jonge theatermakers en muzikanten van het collectief maken in wisselende samenstellingen ‘theatrale diensten voor ongelovigen’. “We proberen een vorm van bezinning te vinden voor een generatie die niet religieus is.” Siebe gaat in ieder geval door met het vertalen van zijn emotie naar muziek. “Soms is het hannesen, maar ik blijf doorgaan.”

De songtekst van het liedje voor Anne: Verdwijnen

Soms heb ik het nodig
Om even te verdwijnen
Ik pak mijn fiets, mijn jas
En fiets de regen in

Soms heb ik het nodig
Dat er even niemand praat
Dat het stil is voor de
Zinnen in mijn hoofd

Dat ik even niet meer bang ben
Voor mijn zorgen en de mensen
Die denken dat ik alles voor elkaar heb

Dat ik mij niet hoef te schamen
Voor wie ik ben en wat ik doormaak
Als er weer een dag niet gaat zoals ik wil

Dus dan doe ik hard mijn best
Om heel zachtjes te verdwijnen
Ik zeg niemand wat ik doe
Of waar ik heen zal gaan

Als ik na een uur of anderhalf
Mijn weg weer terug naar huis ga
Laat ik even van me horen
Dat ik er bijna ben

Dat ik al mijn angsten kwijt ben
En mijn zorgen voor de mensen
Dat ik eigenlijk al alles voor elkaar heb

Dat ik ons wil beschermen
Tegen kleine misverstanden
En dat een dag nu eenmaal gaat zoals hij wil

Er is niet veel voor nodig
Om even te verdwijnen
Je pakt je fiets, je jas
En fietst de regen in