Ga je wel eens tapas eten in Utrecht? Dan moet je hem kennen: Fermin Miranda Caceres. Met zijn bos zwarte haren zwiert hij door zijn fleurige tapasrestaurant ELE aan de Oudegracht. Het liefst met gitaar in de hand terwijl hij een van zijn favoriete opzwepende Spaanse liederen ten gehore brengt, zodat zijn gasten de Mediterrane sferen extra goed tot zich door kunnen laten dringen. Het leven noemt hij een kunstwerk, een samenkomst van avonturen. Dit weekend is het Culturele Zondag in Utrecht en naar aanleiding van Exepeditie Boekenkast ontvangt Fermin de Irakeze dichter Rodaan Al Galidi en muzikant Monir Goran in ELE. Duic was benieuwd hoe zo’n weekend er voor Fermin uitiziet.

Als ik aan kom lopen voor onze afspraak bij ELE staat hij buiten te telefoneren. Als hij me ziet sluit hij vlug zijn telefoongesprek af. Ik hoor hem nog net zeggen; “el periodista está aquí. ( de journaliste is hier) Fermin klapt zijn mobieltje dicht en roept: :”Bienvenida Alegria!” ( welkom graag ) Nog voor ik een voet over de drempel heb gezet heeft hij me koffie, thee, sangria en tapas aangeboden. “La vida es bella” ( het leven is mooi) , zegt Fermin. Goed dat je hier bent!

Kun je me vertellen hoe je weekend eruit ziet?

( Fermin zet grote ogen op en roept uit.. ) “Weekenden zijn een gekkenhuis in ELE. Ik start mijn dag in het weekend altijd op met een beetje fitness aan de Oude Gracht. Dan neem ik een ontbijt. In het weekend ga ik voor een Desajuno, een sterk ontbijt met koffie, eieren en mango. Dan maak ik me klaar voor de dag, ik kijk in de spiegel en vraag: Fermin, ben jij er klaar voor?”

Dit weekend zijn er ook nog speciale activiteiten in ELE toch?

“Elke dag is een speciale dag en elke dag is een avontuur.”

Er wordt een schaaltje tapas op tafel gezet door de kok. Ze overleggen in die prachtige taal die ik nauwelijks versta en dan stopt Fermin een dadel met spek in zijn mond. Ik ga verder, over de culturele zondag. Fermin knijpt zijn ogen tot spleetjes en neemt mijn vraag weer in zich op.

“Zondag is culurele zondag. Maar in ELE is alles kunst. Alles wat hier hangt van de foto’s tot de schilderijen en de mozaïek op de bar. Wat de keuken uitkomt, is ook kunst.”

Dus zo’n dag met muziek en poëzie is in ELE helemaal op zijn plaats?

“ELE betekent: vanuit de ziel. Elke dag volg ik mijn hart en mijn ziel. Vroeger was ik ingenieur voor Unesco. Maar ik leerde dat muziek mijn passie is. Dit is verpakt in een tapasrestaurant waar iedereen welkom is. Hier maak ik mijn eten, mijn muziek, alles komt uit het hart.”

Hoe ziet een werkdag er voor jou uit?

“Ik kom rond het middaguur naar het restaurant. Daar ga ik kijken wat er moet gebeuren, wat moet ik nog in huis halen? Wat heeft de kok nodig? Dan ga ik rondbellen. Wie komen er dansen, wie komen er zingen? Wat moet ik regelen?”

Je bent zelf ook echt het ‘gezicht’ van het restaurant want je zingt vaak tijdens de tapasavonden?

“Ja, ik probeer dat zo vaak mogelijk te doen. Als ik thuis heb gegeten en me opgeladen heb om naar het restaurant te gaan voel ik het al in mijn lijf. Ik voel het al kriebelen in mijn nagels en weet ik dat ik straks met die nagels over de snaren van mijn gitaar strijk. Dan wil ik gaan zingen, dansen, schreeuwen! Wil je nu muziek horen trouwens?”

Fermin springt op van tafel, roept wat naar Diego achter de bar, komt terug met zijn gitaar en gaat weer zitten. Stralend zegt hij: Hoe heette je ook alweer? Jolien? Dan begint hij: Jolie, Jola, lalala .. Ik kan de melodie en het tempo meteen thuis brengen in de hoek van Buena Vista Social Club- achtige sferen. Het plezier dat van Fermin afspat is aanstekelijk. Terug naar het interview.

Hoe kom je aan je ontspanning?

“Ik heb een hangmat thuis. Als ik daarin lig kijk ik naar buiten, naar de hemel en het universum. Dan vergeet ik alles.”

Wat vind je van Utrecht?

“Utrecht is een paraplu. Alles wat daaronder hangt is een cadeau van God. De Oudegracht is poëzie, in de Kanaalstraat krijg je energie. Het centrum is weer andere energie. Als de zon schijnt is alles mooi en bloeien de bloemen, vooral langs de grachten. Een festival voor mijn ziel.”

Er wordt een glas sangria voor mijn neus gezet met een kleurrijk rietje. “Rode wijn uit Spanje, sinasappels, vruchten en een vleugje kaneel. Fermin: “dit is echt ELE Sangria.”

Waar ga je zelf naartoe als je uit eten gaat of vrienden wil ontmoeten?

“Ik ken bijna alle restaurants in Utrecht en ik wil lekker genieten van de variatie. Het maakt me niet uit waar ik ben. Ik wil dat iedereen het goed heeft. Dat is mijn geluk. Er moet worden gedanst en gezongen.”

Waar kan dat nog meer in Utrecht, behalve in jouw restaurant?

“In de Olivier, daar ben ik altijd graag met veel mensen om me heen. En de Winkel van Sinkel, daar vind ik het ook prachtig.”

Wat zou je nog willen zeggen tegen de mensen die dit weekend nog geen plannen hebben?

“Bueno, kom dansen, kom zingen. Kom lekker eten. Ik geef een feestje. Wanneer Nederlandse mensen gelukkig zijn, zijn ze fantastisch. Als ze zich eenmaal goed voelen, wauw. Dan dansen ze op de tafel.”

Tekst: Jolien van den Elsakker