Het markante rode pand is een echte blikvanger aan de Neude. Sinds het gebouw een horecazaak is, is het De Beurs. De nuchtere ondernemer Theo Burger (48) is al 22 jaar lang eigenaar. Van de zeven bedrijven die hij heeft gehad, is dit de zaak die hij nooit zal verkopen.

Wanneer Theo Burger ‘op de zaak’ is, begeeft hij zich voornamelijk op de achtergrond. Hij heeft nooit echt op de voorgrond gewerkt. “Ik bemoei me bijvoorbeeld niet met een barman, omdat die specialistische kennis heeft”, zegt hij. “Ieder zijn vak. Ja, als ik hier ’s nachts ben, maak ik een praatje met de portier of de dj om te kijken of alles goed gaat, wat meestal het geval is.” Zichtbaar of onzichtbaar: Theo is al 22 jaar de man achter het populaire café aan de Neude.

Al lang voordat De Beurs bestond, was Theo bekend met de plek. Hij vertelt dat zich hier in de negentiende eeuw een zeilmakerij vestigde, Lammers van Bueren, waar zijn familie onder andere hun waszakken lieten maken voor hun zaak Wasserij Burger in Zeist. De laatste dertig tot veertig jaar voordat De Beurs werd opgezet, zat er een grote sportwinkel in. “De Neude was toen nog een parkeerplaats, maar werd omgebouwd tot plein. Mensen gaan niet zo snel sjouwen met hun ski’s en bergklimspullen. De eigenaar was ook al op leeftijd en de winkel was redelijk gedateerd.”

Als Theo in zijn jeugd verhuist van Zeist naar Utrecht wordt hij lid bij het Utrechts Studenten Corps. Van zijn plan om hier te gaan studeren, komt niet veel terecht. “Evengoed een hele mooie tijd”, zegt hij. “Ik begon al snel voor mezelf. Eerst met het organiseren van schoolfeesten, later ook grote dance-evenementen. Ik reisde heel Nederland door. Samen met mijn compagnon organiseerde ik feesten in steden van Utrecht tot aan Tilburg. Dat liep allemaal hartstikke goed.”

‘Ik was 26 toen we samen aan De Beurs begonnen’

Met diezelfde zakenpartner en een jaarclubgenoot begon hij kort daarna zijn eerste horecazaak hier in Utrecht, in de Drieharingstraat. “Café De Steeg heette die tent, het zat in het pand waar nu Firma Pickles zit. Daar leerde ik mijn eerste biertje tappen van Bas Besseling, een jaarclubgenoot die bij ons kwam werken. Ik ging er vrij bleu in. Ik had geen idee hoe het allemaal precies werkte of wat een non-drip bijvoorbeeld was. Ik bekeek de horeca vooral vanuit het perspectief van de gast, dat doe ik eigenlijk nog steeds.”

In 1996 kwam De Beurs op hun pad. “We waren jong en deden het enorm goed met De Steeg: we waren voor Grolsch een goede partij om mee in zee te gaan. Ik was een jaar of 26 toen we samen aan De Beurs begonnen. We kwamen met een heel nieuw concept toentertijd: drie zaken in één, om maar zo te zeggen. Overdag, in de avond én in de nacht kon je bij ons terecht. Vanaf de eerste dag tot op heden is dat een succes.”

Het lukt Theo in 1999 al om zijn zakenpartners uit te kopen. Vanaf dat moment is hij de enige eigenaar van De Beurs. Later koopt hij ook het pand zelf. “Dat zorgde ervoor dat we het pand na jaren overleg met de gemeente hebben kunnen maken tot wat het nu is.”

Flinke upgrade

Vlak voor de zomer van 2017 heeft De Beurs na 22 jaar de eerste grote verandering ondergaan. Het is een flinke upgrade. “De sloophamer ging erin; van de kelder tot de zolder is het opgeknapt. We hebben er veel meer ruimte bij gekregen en het is een totaal andere zaak nu. We zijn er zeker op vooruit gegaan.”

“Wat we achter ons hebben gelaten is 22 jaar routine, historie en een stukje ziel van De Beurs. Het was heel gek om die allemaal in een container te smijten. Je hebt hier al die jaren aan geschiedenis en vervolgens ga je alles anders doen. Maar we hebben er wel iets heel moois voor teruggekregen.”

‘Het was gek om 22 jaar routine en een stukje ziel van De Beurs in een container te smijten’

In het begin richtte De Beurs zich vooral op studenten. “De drinkpartijen en ‘blotebastenborrels’ die ik vroeger soms aantrof als ik ’s morgens de deur open kwam doen, herinner ik me nog wel. Inmiddels gebeuren die dingen niet meer, maar toen ik zelf nog zo jong was, wel.” Voor studenten stond uitgaan volgens Theo op de eerste plaats. Hij ziet dat dat verandert. “Je ontmoet elkaar op veel meer verschillende plekken. Onder andere online natuurlijk, door al die mobieltjes.”

Toen de zaak net openging in 1996 werd het Beursspel geïntroduceerd. Daar komt de naam vandaan. Boven een presentator hingen zestien televisieschermen, en tweemaal per avond konden studenten bieden op alle dranken waarvan de prijs per tien seconden iets daalde. “Dat was prachtig, want mensen boden echt tegen elkaar op. Je kreeg bij het hoogste bod in aantal direct een ‘aandeel’ uit de printer, rekende het bedrag af en kreeg het aantal drankjes. Dat konden dertig wodka’s zijn of 99 Duvels. Soms kwamen we de helft aan het eind van de nacht ongeopend tegen in een hoek. Inmiddels kunnen dat soort dingen natuurlijk niet meer.”

Meer tenten

Dieptepunten heeft Theo wat De Beurs betreft niet meegemaakt, maar dat is dan ook niet zijn enige horecazaak in Utrecht geweest. Hij had zeven bedrijven, waaronder de bekende Utrechtse discotheek Monza. Op die plek in de Potterstraat zit nu sushirestaurant Sumo. “Tijdens de crisis ging het daar niet goed, ook hadden we problemen aan de deur. De andere kant van de medaille: ik heb daar enorme hoogtepunten meegemaakt. Met de juiste muziek en een goede lichtshow stond het kippenvel op je armen, en dat gold voor nog zo’n 1.300 man.”

Ook was Theo een van de initiators van Aus Der Reihe Derrick, een discotheek aan de Voorstraat die eind 2017 de deuren sloot. “Die begon eigenlijk als een grap. We hebben met de hand rijen lampen aan elkaar geknutseld en rommel tegen de bar geplakt. De spiegels hebben we laten ophangen, maar verder hebben we met zo weinig mogelijk middelen de zaak in elkaar gezet. Ikzelf ben er na een half jaar weer uit gestapt, maar vond het natuurlijk heel mooi dat die tent goed liep.”

Theo houdt van de horeca. Het mooiste vindt hij dat je er als een team voor kunt zorgen dat mensen een leuk tijd hebben. “Dat vind ik bijzonder. Het blijven vier muren met een bar ertussen, maar een leuke ploeg medewerkers maakt alle verschil.” De goede herinneringen aan en met al die mensen die vroeger in de zaak werkten en er nog werken, maken dat hij De Beurs nooit weg zou doen.