“De eerste keer dat ze een weekend van huis was en weer binnenkwam.” Dat was het moment dat het voelde dat ze thuiskwam. Voor de pleegouders én het kind. Sylvia de Bruin (55) en Michelle Tinevez (56) besloten een kind op te vangen. Na acht maanden vertellen ze wat het betekent voor hun eigen leven en dat ze het voor geen goud hadden willen missen.

In een mooi gerenoveerd pand in de Vogelenbuurt zitten De Bruin en Tinevez aan tafel. De vrouwen zijn twintig jaar samen. Met zijn tweeën. Maar acht maanden geleden kwam er nog iemand bij. Een 14-jarig meisje komt de woonkamer in. “Hoe was het?”, vraagt De Bruin haar. “Goed! Ik mocht precies om 17.00 uur weg!” en ze gooit haar armen in de lucht.

Het echtpaar dacht lang geleden al eens aan het opnemen van een kind in nood, ze hebben beiden een achtergrond in lesgeven en wilden een kind helpen. “We hebben nooit eigen kinderen gewild, maar dachten wel aan adopteren.” Het idee verdween naar de achtergrond door hun carrières. “We waren te veel in beweging”, verklaart De Bruin.

De van oorsprong Franse Tinevez vult aan: “Nu zijn we stabiel: financieel gezien en met z’n tweeën. Er was ruimte in ons leven én in huis.” Wat de doorslag gaf om hun huis te openen? “We hebben vrienden met twee pleegkinderen”, zegt Tinevez. “Ook al verwachtte ik er niets van, was ik aangenaam verrast hoe het ging.” De Bruin beaamt dat. “De kinderen voelden zich erg thuis. We keken elkaar aan en vroegen ons af waarom wij ons idee nooit hadden doorgezet. Dat was het moment waarop we besloten informatie in te winnen.”

Fulltime

Hun plan was om weekendpleegzorgouders te worden. Dan komt een pleegkind in het weekend om de ouder en het kind zelf rust en stabiliteit te gunnen. Echter kregen Tinevez en De Bruin op een informatieavond van jeugdzorgorganisatie De Rading te horen dat er vooral behoefte was aan fulltime pleegouders. “We hadden geen antwoord op de vraag waarom we dat niet zouden kunnen. Ineens een kind in huis krijgen verandert je leven natuurlijk ingrijpend, het is niet zo dat je leven voorbij is. Integendeel, het levert je veel op”, aldus De Bruin.

Dan gaat de telefoon en klinkt het: ‘We hebben een kind voor jullie’

Ze gingen in gesprek met De Rading die een profielschets van ze maakte. “We werken natuurlijk fulltime en zijn twee vrouwen”, zegt Tinevez. “Daar houden ze rekening mee bij het zoeken. Het moet passen.” Dus werd er tussen de profielen van eventuele pleegkinderen gezocht naar een match. “We wilden een puber”, vertelt Tinevez. “Eerst opperden ze een kind van 17, dat vonden we te oud. We wilden graag iets aan een kind kunnen meegeven. Daarna was er wel een match van onze kant, maar dit kind vond ons juist weer te oud.”

Tot ineens de telefoon gaat en klinkt: ‘We hebben een kind voor jullie’. “Dan slaat je hart over.” Tinevez herinnert zich het nog goed. “Het gekke is dat je direct weet dat het goed zit.” En dus vonden De Bruin en Tinevez zich een tijdje later ineens op weg naar De Rading voor een eerste ontmoeting. Die vindt altijd plaats in een veilige omgeving voor het kind. De Bruin: “We hadden van tevoren een foto van haar gezien en zij had een foto van ons gezien. Toch was het enorm spannend. Gelukkig was er iemand van De Rading bij om het gesprek te leiden.”

Na 24 uur wordt gevraagd of de pleegouders en –kind er beiden nog achterstaan. Is het antwoord ja, dan wordt er een eerste ontmoeting georganiseerd bij het nieuwe thuis. Ook in dit geval. Tinevez: “Heel raar: je gaat je ineens anders gedragen. We hadden het huis helemaal opgeruimd – voor een puber van 14, nota bene.” Later kwam het pleegkind een keer bij het stel slapen. “Uiteindelijk ging het allemaal als vanzelf.”

De eerste weken

Tinevez vertelt dat het in de eerste weken belangrijk was het kind te helpen zich thuis te voelen. “Als je dan een keer drinken hebt ingeschonken, zeg je: ‘Als je meer wilt is daar de koelkast’. Die kleine dingen helpen erg. Je moet ook jezelf proberen te blijven.”

Of je er ooit echt klaar voor kunt zijn? Ze denken van niet. “Je moet het gewoon doen”, zegt Tinevez overtuigd. “Niet te veel nadenken.” De Bruin: “In het begin dacht ik er klaar voor te zijn, maar toen het zover was werd ik enorm zenuwachtig. Je bent daarnaast bang je eigen leven te verliezen – maar ja, dat leven moet ook geleefd te worden. Als ik het nu bekijk, zou ik het voor geen goud willen missen.” Ze legt uit: “We leren nog elke dag. Je probeert stabiel te blijven voor het kind, dat is het belangrijkst.”

Gelukkig hoeven pleeggezinnen het niet helemaal alleen te doen; de pleegzorgbegeleider blijft veel in contact met hen. De Bruin: “Er komt nogal wat op je af, hè. Het is een kind met haar eigen vrienden, familie, voogd, school, sport en begeleiding. Wij zorgen voor die dagelijkse routine en proberen een goed thuis voor haar te zijn. Daar helpt De Rading heel goed bij.” De Bruin kijkt haar vrouw even aan. “Nu staan we dus elke zaterdag op het voetbalveld – en we hielden eigenlijk helemaal niet van voetbal.”

In Nederland wonen ongeveer 19.000 kinderen voor korte of langere tijd in een pleeggezin. Hun ouders kunnen (tijdelijk) niet voor ze zorgen, vaak vanwege complexe problemen. Omdat er een tekort is aan pleeggezinnen in de stad Utrecht en omgeving start de gemeente in samenwerking met pleegzorgorganisaties De Rading, Timon en Youké een wervingscampagne waarin ze op zoek gaan naar ‘super gewone mensen’.
Op dinsdag 28 november is er voor geïnteresseerden een vrijblijvende informatieavond in de stad. Aanmelden kan tot uiterlijk 24 november via de website utrecht.nl/pleegzorg.
Deze bijdrage wordt mede mogelijk gemaakt door de gemeente Utrecht