De parade is er weer! Het reizende theaterfestival met de poffertjeskraam, de zweefmolen en talloze tentjes met theatervoorstellingen is weer neergestreken in Utrecht, en zal daar nog twee weken blijven staan. DUIC ging een avondje kijken en velde haar oordeel.

1. 1.       Wild

Drie bruiden en een vastgelopen auto in de woestijn. Dat is de setting van de voorstelling Wild. De drie bruiden worden gespeeld door Mouna Goeman Borgesius, Margo Dames en Christine Van Stralen, die op deze warme dag staan te puffen in een grote bruidsjurk waar ze in de beginscène ook nog een boerka overheen moeten dragen. Wild is een toneelstuk waarbij het voelt alsof je een boek halverwege openslaat en het niet meteen duidelijk is waar het over gaat. Wat doen die bruiden daar? Waarom zijn het er drie? Waarom gaan ze zingen? Eigen interpretatie heeft zo z’n charme, maar dit is misschien wat veel van het goede.

Zeker naar toe gaan als: je houdt van mooie zang! Er wordt prachtig gezongen – al is de context waarom ze opeens gaan zingen middenin een verlaten woestijn niet helemaal duidelijk.

Aan je voorbij laten gaan als: je een toneelvoorstelling wil zien met een hapklaar verhaal en een duidelijk begin en een eind.

1. 2.       Nineties – Live your life like a rave

Furbies, flippo’s, gabbers en tuinbroeken: alle herkenbare elementen uit de nineties komen in hoog tempo voorbij in deze Nineties-voorstelling. Iedereen komt al in de stemming als bij binnenkomst een snelle mix van alle (foute) hitjes uit de jaren negentig aan staat en het wordt helemaal een feest van herkenning als de zes acteurs een powerrangerpak onder hun gabberjasje aan blijken te hebben. Je zou het een wat simpel concept kunnen noemen: het opsommen van zaken als ‘smurfenhouse’ en ‘aardappel anders’ levert al snel een nostalgisch gevoel op. Maar je moet het toch maar even doen, zo’n gelikte show neerzetten. En dat doen ze.

Zeker naar toe gaan als: je met een grote groep bent en iets wil zien wat iedereen waarschijnlijk leuk vindt.

Aan je voorbij laten gaan als: je kriebelig wordt bij gabbermuziek, of van heel veel mensen opeengepakt in een tent (maar dan is de parade sowieso een lastig evenement)

1. 3.       God have no mercy on my funk

Nik van den Berg is zonder twijfel een popster. Het lange lijf gehuld in een legging en een doorschijnblouse, de ogen met zwart kohlpotlood omrand, het halflange haar zwoel bungelend voor het gezicht. Je denkt eerst: wat is dit voor rare act? Maar dan trekt Nik van den Berg z’n mond open: wát een stem. Heerlijke door hemzelf geschreven funknummers, gespeeld door een live-band van drie man, in een show waar je je geen seconde verveelt. Van den Berg rent over de tribunes, kruipt bij bezoekers op schoot en kan met één blik de zaal doodstil krijgen. Daarbij krijg je ook nog vijf gloednieuwe funknummers, die je na afloop op een cd’tje kunt kopen. Echt een must-see.

Zeker naar toe gaan als: je nieuw muzikaal talent wil horen

Aan je voorbij laten gaan als: je parade-spanningsboog niet vijf liedjes achter elkaar aan kan.