Op zulke zonnige dagen als afgelopen zondag heeft André van Duin gelijk. Want inderdaad, alles ziet er beter uit als de zon schijnt, dus ook Leidsche Rijn. Echt vaak ben ik echter nog niet in deze wijk geweest. De eerste keer met een gids van Het Gilde, zo’n vier jaar geleden. Hij liet mij en andere stadstoeristen enkele straten zien en vertelde wat de toekomst allemaal te bieden heeft. Ik was best onder de indruk. Maar vond zo’n nieuwe wijk niet echt mijn ding. Nee, hier zou ik niet willen wonen. Maar afgelopen zondag twijfelde ik toch wel een paar keer. Dankzij de zon, maar ook door de wijk zelf. 

Het was een mooie dag om te gaan fietsen afgelopen zondag, maar ook een geweldige dag om een terras te pakken. Dus wat konden we beter doen dan naar Anafora fietsen. Dit parkrestaurant in het Máximampark zou immers het beste terras van de stad hebben. Wij dus op pad met fiets en bakfiets. We waren nog maar net Lombok uit of ik dacht al heel positief over het nieuwe stadsdeel. Misschien kwam dat gewoon door de zon of door de mooie entree. Mijn vrouw, het Lombokkertje en ik fietsten via de gekleurde route naar de Leidsche Rijn. Ofwel, via de gele brug, de rode doos en het grijze monument dat op het dak van de A2 staat. Meteen na dit monument sloegen we linksaf naar beneden  en daar strekte de wijk zich groots uit, blakend in de zon. Het zag er best wel indrukwekkend uit.

Dit was de eerste keer dat ik dacht dat ik hier wel zou kunnen leven, maar toen ik eenmaal door de straten fietste leek het wel of ik de enige was die er zo over dacht. Er was echt niemand op straat en dat is toch wel wat anders dan bij ons in de Kanaalstraat, om maar een willekeurige straat te noemen. Of dan het Merwedekanaal, dat zich op zulke warme dagen ontpopt als Lombok aan zee. Wat een verschil met de Leidsche Rijn. Ik weet niet waar iedereen naar toe  was, maar op straat waren ze niet.

De stilte op straat zou niet de enige afknapper zijn deze dag. Er zouden er nog wel wat volgen. Maar dat kwam vooral omdat ik toch weer een paar keer aangenaam verrast was. Bijna zo verrast dat ik dacht van … inderdaad. Maar dan kwam er weer iets tegen waardoor ik dacht: echt niet. Zo fietsten we onder andere door een heel leuk groen straatje, waar mooie grote villa’s stonden met volautomatische grasmaaiers, wat het helemaal deed kloppen. Helaas mochten de architecten van dit straatje zich niet uitleven op de straten die volgden, waar ze meer ruimte tot hun beschikking hadden, maar duidelijk minder inspiratie.

Ondertussen begon het wel een vermakelijke fietstocht te worden. We koersten van de ene verrassing naar de andere. Geen 100 meter bleek hetzelfde. De oh’s en bah’s wisselden we snel af. En dat bleven we een tijdje doen. Eigenlijk, een hele tijd. In ieder geval langer dan gedacht. Dat kwam omdat Google Maps nog niet helemaal klopte, maar ook omdat er nog geen wegwijzers waren geplaatst. We hadden geen idee of we wel de goede kant opgingen. Wat dan ook regelmatig niet het geval bleek te zijn. Een keer zagen we op vijftig meter afstand een paal vol met wegwijzers, maar helaas bleken de bestemmingen daarop niet te fietsen. Er stonden pijlen naar Parijs, Londen, New York en andere wereldsteden. Maar waar nou het Maximapark was? Geen idee!

Gelukkig kwamen we toch nog een Leidsche Rijner tegen die ons vriendelijk de weg naar het park wees. Vervolgens duurde het nog wel een tijdje voor we echt het park in fietsten en nog wat langer voordat we uiteindelijk bij Anafora aankwamen. Maar, eenmaal daar bleek het parkrestaurant meteen de tocht waard. Wat een gave locatie, zo aan het water. Wat een gaaf gebouw; dat had Cuypers (van het Rijksmuseum) toch maar mooi geschetst. En wat een leuke terrassen. Die met dit weer natuurlijk vol zaten. Aha, hier was iedereen!

Of Anafora de titel voor het beste terras echt verdient, hebben we door de drukte helaas niet kunnen testen, maar ook binnen was het goed zitten. Heel goed. Het zag er fraai uit. De sfeer was gemoedelijk. Bovendien waren de dolci verrukkelijk. Toen ik van het zoveelste stukje gebak aan het genieten was, bedacht ik: ja, hier zou ik wel willen wonen. Maar ja, dat zou wel rumoerig zijn met al die gasten. Iets verder dan, bij de dichtstbijzijnde huizen … Dat bleek het ook niet te zijn. Eenmaal uit het park kwamen we toch weer bij wat minder mooie straten uit. Daarna wisselden mooi en lelijk elkaar weer regelmatig af.

Op deze zonnige zondag bleef het totaalbeeld van de Leidsche Rijn echter positief. Niet positief genoeg om Lombok te verruilen voor deze wijk, maar positief genoeg om te beseffen dat dit nieuwe Utrecht veel te bieden heeft. Meer dan ik aanvankelijk had gedacht. Ik zal dan ook vaker naar Leidsche Rijn gaan en dan zeker ook naar Anafora. Dat is echt een geweldige plek, ook als de zon niet schijnt.