Allemaal Utrechters is een reeks interviews met in het buitenland geboren Utrechters. We vragen ze naar hun achtergrond en hun ideeën over Utrecht en tonen zo de diversiteit van onze stad. De reeks is een samenwerking van DUIC en Culturele Zondagen, mogelijk gemaakt door Stichting Dialoog en Gemeente Utrecht. We streven ernaar alle Utrechtse nationaliteiten te portretteren. Deze keer: Francisco Urzua uit Chili.

Zijn vrouw heeft hem een beetje voor de grap voor Allemaal Utrechters opgegeven. ‘Hij is een echte ambassadeur voor de stad’, zei ze in een mail aan DUIC. Francisco lacht. “Dat meent ze wel. Ik heb een passie voor de stad.” Toen hij in 2010 voor het eerst in Utrecht kwam voor een festivalletje op Ledig Erf, voelde hij een klik met de stad die hij nooit had met Londen, Amsterdam of Tilburg. “In a weird way voelde het als thuis.” Al die mensen, de gezelligheid. Hier moet en zal ik wonen, dacht hij.

En dus liet hij het ‘niet-zo-mooie’ Tilburg, waar hij jaren studeerde, achter en belandde hij in een huis aan de Amsterdamsestraatweg vol muizen. Zijn Nederlandse huisgenoten, net als hij toen rond de 29 jaar, ‘adopteerden’ hem. Er ontstonden vriendschappen. Voor zijn werk pendelt Francisco op en neer naar Rotterdam. Hij is universitair docent aan de Erasmus Universiteit en daarnaast doet hij onderzoek naar familiebedrijven. Eén keer in het jaar is hij een maand of anderhalf terug naar Santiago, de hoofdstad van zijn geboorteland Chili, voor familie en vrienden. Daar werkt hij dan gewoon door.

Santiago ligt tussen hoge bergen. Je hoeft Francisco niet te vragen of-ie als Zuid-Amerikaan nou moeite heeft met het wisselvallige, koude Nederlandse klimaat; toen hij nog in Chili woonde, hing hij ‘s winters en ‘s zomers geregeld op kilometers hoogte in de kou. Bergbeklimmen was zijn grote hobby. Dat mist Francisco wel. En dat hij binnen half uur op een skipiste kon staan. Hij mist de natuur – en daarmee bedoelt hij dus niet een parkje of slootje, want die heb je hier ook, maar de imposante uitgestrekte Chileense natuur.

Uitstapje naar 020

Maar de levenskwaliteit die hij in Utrecht ervaart, zou hij er niet voor verruilen. “De vele evenementen hier vind ik geweldig. Momenteel heb je bijvoorbeeld het Internationaal Kamermuziek Festival. In Londen en Amsterdam heb je een nog veel groter aanbod, maar daar moet je zoveel moeite doen om ergens te komen. Hier fiets je gauw naar je bestemming. Ik ga niet elke week iets doen hoor, maar de wetenschap dat het altijd kán als ik daar zin in heb, vind ik ideaal.”

Met zijn vrouw Sanne woont hij in Wittevrouwen. Leuke buurt joh, zegt hij – het buurtgevoel dat daar blijkt te heersen, doet hem denken aan de verhalen van zijn vader. “Hij vertelde altijd over zijn kindertijd in Santiago; ze speelden op straat met waterpistolen. Ik dacht dat dat tegenwoordig alleen nog in dorpjes kon, maar hier gebeurt het ook. Wow!”

Sanne, vertelt Francisco, is ‘zo iemand’ die Amsterdam liever niet had willen verlaten. Ze woonde in een ruim appartement naast het Vondelpark toen ze elkaar leerden kennen. Met tegenzin verliet hij Utrecht om bij haar in te trekken (“Het was kiezen tussen dát en een huis vol muizen”), maar zei erbij: ‘Dit is tijdelijk!’ Na twee jaar vond Sanne een baan als psychiater in Utrecht en kreeg Francisco haar zover: ze verhuisden terug naar zijn geliefde Domstad. Grappend zegt Francisco: “Het was voor haar een traumatische ervaring, maar I don’t care!” Hij lacht. “Nu”, zegt hij, “begrijp je wel waarom ze mij heeft opgegeven voor Allemaal Utrechters.”

Jezelf of iemand anders aandragen voor Allemaal Utrechters? Dat kan! Bekijk op de wereldkaart hieronder welke nationaliteiten al zijn geweest en mail naar redactie@duic.nl