De stad zit vol bijzondere winkels met een interessant verhaal. DUIC gaat op pad om deze verhalen op te sporen. Deze week ging DUIC op bezoek bij Abbas Oosterse Tapijten aan de Nachtegaalstraat, waar tegenwoordig nog veel meer wordt verkocht dan alleen de handgemaakte Perzische tapijten waar eigenaar Carolus Kortekaas (75) in 1976 mee begon.

Het is lastig om een goede zitplaats te vinden in de volle winkel. Zelfs rondlopen is oppassen geblazen: de looproute is smal en overal staan breekbare beelden, lampen, vazen en andere interessante voorwerpen. Door het stoffige raam gluren voorbijgangers naar binnen, geïntrigeerd door de spulletjes in de etalage waar op dit moment onder meer een houten pauw, Mariabeelden, een grote gouden tijger, houten paarden en wat gekke kastjes en tafeltjes staan. Uiteindelijk gaat Kortekaas zitten op een stapel tapijten, midden in de winkel.

Voordat hij de winkel meer dan veertig jaar geleden overnam, werd er koper- en tinwerk verkocht. Kortekaas zegt: “Dat was toen heel erg populair, maar de eigenaren werden oud en stopten ermee. Ik ben begonnen met handgeknoopte oosterse tapijten, die hoofdzakelijk uit Perzië kwamen. Tegenwoordig komen ze ook uit Turkije, Afghanistan, India en Pakistan.” De andere spullen in de winkel zijn bij hem terechtgekomen via vrienden en kennissen die naar ‘het verre oosten’ of naar Afrika reisden en van alles mee terug namen.

Concurrentie

“Pakweg twintig jaar geleden begon ik dat kleinere spul te verkopen. Ik ga zelf niet op reis om het te halen, maar langzaam ben ik via beurzen en dergelijke wel dingen in gaan kopen, vooral uit Azië.” Een favoriet item in de winkel heeft hij niet, maar de andere spullen trekken hem ondertussen wel meer dan de tapijten. “De tapijten lopen niet meer. Die hele markt is ingestort. Je kan nu overal tapijten of kleden halen: bij de Leen Bakker, IKEA, noem maar op. Het is niet veel bijzonders, maar wel betaalbaar. Het duurste tapijt wat ik op het moment heb liggen is tweeënhalf à drieduizend euro. Maar als ik ‘m voor de helft kan verkopen doe ik het ook.”

“En eigenlijk verkoopt het kleinere spul ook slecht, hoor” biecht hij op. “Door de intrede van internet is de animo enorm teruggelopen. Ik besta nog omdat het mijn eigen winkel is, maar hoeveel zaken moeten wel niet sluiten? Zoals de Blokker en de V&D? Mensen zijn ook ongeduldig en gemakzuchtig geworden.” De vrijheid van het hebben van een eigen winkel is het fijnst, vindt hij. Voor klanten maakt hij altijd tijd, ook buiten openingstijden. “Ik vind het nog steeds leuk om iedere ochtend aan het werk te gaan. Ik zou deze winkel niet kunnen missen.”

De naam Abbas komt van de Perzische sjah (koning) Abbas uit de zestiende en zeventiende eeuw. “Hij heeft ontzettend veel voor de cultuur gedaan in die tijd. Dat is nog steeds terug te zien in de stad Isfahan, waar prachtige paleizen en gebouwen staan. Maar hij heeft zich ingezet voor alle kunstvormen: ook literatuur en het maken van tapijten bijvoorbeeld. En natuurlijk ligt de naam makkelijk in de mond en is het altijd één van de eerste namen in een alfabetisch gesorteerde lijst, wat voordelig kan zijn.”

Kus

Het gekste dat Kortekaas ooit verkocht heeft, moeten toch wel de twee levensgrote Afrikaanse beelden zijn geweest. “Ze stonden nog maar heel kort in de winkel toen een dame kwam kijken. Ze vroeg hoeveel ze samen kostten, waarop ik de prijs noemde: 1200 euro. Ze vond ze prachtig, maar de prijs vond ze te hoog. Dus keek ze nog wat rond, maakte wat foto’s en besloot toen dat ze me er wel duizend euro voor wilde geven en een kus! Nou, voor die kus deed ik het wel. Ze komt nog af en toe, van tijd tot tijd.”

Door de jaren heen heeft Kortekaas veel vaste klanten zien komen en gaan. “Een hele generatie is nu natuurlijk dood. En veel nieuwe vaste klanten zijn er niet”, vertelt hij. Wel heeft hij mooie herinneringen. Specifiek aan één vrouw: Gerda. “Ze woonde in een gigantische spierwitte villa in Hollandsche Rading. Daar stond ook het Nederlandse wapen op, wat eigenlijk niet mocht, maar dat kon haar niet schelen. Als je zegt dat ik hier veel spullen heb, had je haar huis moeten zien: het stond helemaal vol. Ze sliep in een Amerikaanse metalen doodskist, met zo’n mooie voering. De deksel hing aan het plafond. Een fantastisch figuur was het.”

Gerda heeft tot haar dood nog spullen gekocht bij Abbas. “Om de zoveel tijd bracht ik een hele doos vol naar haar toe, waar ik gewoon de totaalprijs op schreef. De eerste keer dat ze hier kwam hebben we de hele middag zitten kletsen. Ze zag er toen uit als een soort prinses: lichtblauw fluwelen kostuum aan, baret op haar witte haren, witte blouse met grote manchetknopen en wijde mouwen aan en witte kousen boven van die schoenen met grote gespen erop. Het was grandioos hoe ze gekleed ging. Ze is royaal over de tachtig geworden, maar eigenlijk wilde ze gewoon niet weten hoe oud ze was.”