Tom Hofland (1990) rondde in 2014 zijn opleiding Writing for performance af aan de HKU, maakt sindsdien tv en radio voor onder meer de VPRO en schreef aan zijn debuutroman. Lyssa ligt sinds 21 maart in de boekhandels.

Je bent opgeleid tot schrijver en twee jaar later staat je naam op een boek.

“Toen ik hem voor het eerst in de winkel zag liggen, naast het boek van Herman Brusselmans, dacht ik: nu is het werkelijkheid. Nu mag ik me denk ik echt ‘schrijver’ noemen.”

Het verhaal speelt zich af in een fictieve negentiende-eeuwse stad. Hoe kwam je op dat idee?

“Twee zomers geleden verveelde ik me, dus gaf ik mezelf een stijloefening: schrijf een negentiende-eeuws verhaal. Na dertig pagina’s verveelde het me nog niet en besefte ik dat het wel eens een boek zou kunnen worden. Dus heb ik het naar Uitgeverij Querido gemaild met een beschrijving van de rest van het plot. Ze vonden het te gek en drie weken later tekende ik het contract.”

Waar heb je zoal zitten schrijven?

“Ik dompelde me graag onder in het sfeertje van Oud-Amelisweerd, de landhuizen waren inspirerend. Ik heb vaak op het terras van de Veldkeuken gezeten. Op een dag fietste ik in de regen naar huis en raakten de vijftig beschreven pagina’s van mijn schrift doorweekt – toen heb ik toch maar besloten alles te digitaliseren. Verder heb ik thuis gezeten, in Springhaver, de openbare bieb en de HEMA – daar kijkt niemand naar je om en is het niet erg om uren niets te bestellen.”

Eerste keer in Utrecht

“Ik kom uit Apeldoorn en als kind ging ik soms met mijn ouders naar ‘de grote stad’, Arnhem, of de ‘grote grote stad’, Utrecht. Maar het beste herinner ik me dat ik na mijn eindexamen met een vriend Utrecht in wandelde. Het was hartje zomer en we liepen langs de grachten. Ik kon me niet voorstellen wat je nog meer zou willen dan hier wonen en studeren. Mijn perfecte opleiding vond ik ook nog eens op de HKU.”

Mooiste herinnering

“Wandelen in Oud-Amelisweerd. Alleen, of met vrienden. Er woonde een studievriend in een antikraak-blokhutje vlakbij – we zijn vroeger vaak met een slok op dat pad af gelopen. En een keer toen ik in m’n eentje was, stak er vlak voor mijn neus een vossenwelpje over. Ik raakte in extase, want vossen zijn mijn lievelingsdieren. Weeïg verhaal, hè?”

Favoriete Utrechter

“Ik bewonder dichter Ingmar Heytze wel. Hij gaf me ooit les. Ik vond het vertederend om te zien dat hij als een doodnormale man op zijn scootertje Janskerkhof af reed.”

Grootste ergernis

“De ‘Durf jij?’-campagne voor de Amsterdamsestraatweg, van vorig jaar. Posters daagden mensen uit om winkels binnen te gaan. Alsof dat stoer is. Ik vind dat ze het imago van de straat in de hand werkten; die staat nog steeds bekend als onprettig, maar ik woon er om de hoek en merk daar niets van. Het is een prima straatje.”
Utrecht mist…

“Een metrolijn die als een kruis onder de stad doorloopt, zodat ik niet meer een half uur moet fietsen om aan de andere kant van de stad te komen. Toen ik nog aan de Croeselaan woonde, heb ik gewenst en gebeden dat er een fietsbrug over het spoor zou komen… hij kwam toen ik verhuisd was. Die metrolijn zal dus ook wel komen als ik hem niet meer nodig heb.”

Favoriete winkel

“De antiekzaak De Oude Pijpenlade aan de Oudegracht. Ik ben dol op curiosa… oude troep. Ik ga bijna altijd weg met iets wat ik nooit wilde en ook niet nodig heb. Óf met een cadeautje voor mijn vader, hij spaart spullen die met de Eerste Wereldoorlog te maken hebben en soms vind ik een medaille uit die tijd. Mijn vinyl haal ik bij Swordfish & Friends, of Plato.”