Nooit meer een klinkende hamerslag van de veilingmeester op de eikenhouten katheder! Geen blije gezichten meer na een gewonnen kavel of juist teleurgestelde omdat het zo vurig gewenste schilderijtje het budget te boven ging. Het is nauwelijks voorstelbaar, maar na een laatste ‘publieke verkoping’ jongst leden zondag 2 augustus heeft het Venduhuis Utrecht, na 204 jaar actief te zijn geweest in het centrum van Utrecht, zijn deuren definitief gesloten.

De wekelijkse en maandelijkse veilingen in het monumentale gebouw Achter Sint Pieter 190 is voor veel Utrechters een begrip en zal worden gemist. Mensen kwamen er om iets te kopen of juist te verkopen of alleen maar voor de gezelligheid want gezellig was het altijd. De grote verscheidenheid aan goederen en de gemoedelijke sfeer in de grote statige veilingzaal, was genoeg reden om, op maandagen en het laatste jaar op zondagmiddagen naar de veiling Achter Sint Pieter 190 te komen.

Het Venduhuis werd in september 1811 onder een andere naam, namelijk ‘Het Vendue Notarishuis’ geopend. Dit gebeurde op initiatief van De kamer der notarissen in het arrondissement Utrecht na een oproep aan de Utrechtse notarissen om medewerking te verlenen aan de oprichting van een vereniging voor publieke verkopingen. Achtentwintig notarissen bundelde hun krachten in een vereniging waarvoor contributie moest worden betaald. Ledenvergaderingen moesten verplicht worden bezocht op straffe van een boete. De notarissen legden ieder zeshonderd gulden in waarvan voor zevenduizend en vijfhonderd gulden het pand Achter Sint Pieter Nr.180 werd aangekocht, het onroerend goed werd later uitgebreid met Nr. 190.

Om een grote veilingzaal te realiseren moest er eerst worden verbouwd, daarom werd er aanvankelijk in de openlucht geveild, de roerende goederen werden met zogenoemde Korrelwagens, lange platte handkarren aangevoerd. Er werden zeilen gespannen om bij slecht weer de boedelgoederen en de kopers droog te houden. Natuurlijk deden de notarissen dit niet zelf, er werd personeel aangenomen, Plakkers, deze plakten de stad vol met aankondigingen als er een veiling aanstaande was en sjouwers, zij voerden de goederen af en aan. Ook werd een veilingmeester aangesteld die moest de spullen bij opbod ‘afslaan’.

Het Venduhuis ontwikkelde zich tot een veilinghuis van belang en in de jaren zestig, zeventig en tachtig van de vorige eeuw tot hét veilinghuis van de regio. Verkopers en kopers kwamen uit het hele land naar Utrecht. Ter uitbreiding werd het gebouw op het Pieterskerkhof Nr. 2 dat al sinds 1811 tot het onroerend goed van Achter Sint Pieter 190 behoorde als veilingruimte toegevoegd. In dit pand, dat vroeger diende als aanvoer en opslagruimte, werden wekelijks op maandagen fietsen en inboedelveilingen gehouden, de fietsenveiling trok tientallen studenten die voor een koopje een fiets wilden bemachtigen. Na de fietsenveiling was er aansluitend de inboedelveiling. Het wekelijkse aanbod kende een grote diversiteit en was altijd verrassend. Schilderijen, meubelen, zilverwerk, sieraden, bedenk het maar, alles wisselde van eigenaar. De grote zaal in het pand Achter Sint Pieter 190 werd uitsluitend gebruikt voor Kunst en Antiekveilingen.

Tot midden jaren negentig werden in het notarishuis periodiek ook huizenveilingen gehouden. Het betrof voornamelijk huizen die door de bank in beslag waren genomen. De zaal vulde zich dan met projectontwikkelaars en koopjesjagers die eropuit waren om voor een prikkie een huis te kopen om dit later met veel winst door te verkopen of om er kamers in te verhuren. Veel sigarenrook en handjeklap. De ‘heren’ handelaren maakten voorafgaande aan de veiling afspraken, vooral niet tegen elkaar opbieden was de boodschap. Na de veiling werden de beste zaken gedaan, dan werd de veiling in een café nog eens rustig overgedaan. Het scheelde tientallen procenten opgeld en andere veilingkosten.

In 1994, 183 jaar (!) na de oprichting trokken de notarissen zich terug en verkochten het bedrijf aan Kees Buijsert. Hij was er toen al enkele jaren veilingmeester. De bedrijfsnaam veranderde van Notarishuis Utrecht in Venduhuis Utrecht. Buijsert heeft de hoogtij dagen van dit bijzondere veilinghuis meegemaakt, maar ook de komst van het internet dat grote veranderingen teweeg bracht, ook in de kunst en antiekwereld.

De extreem moeilijke parkeersituatie in de binnenstad waardoor aan- en afvoer wordt bemoeilijkt is voor Kees Buijsert mede een reden om de deuren van het (bijna) oudste veilinghuis in Nederland te sluiten. Daarbij daalde het aanbod van goederen de laatste jaren en kelderden de prijzen van antieke klokken en klassieke meubelen als kabinetten en kussenkasten dramatisch. Ook het internet is een oorzaak waarom minder goederen naar een veilinghuis worden gebracht. Het spreekt voor zich dat de verdiensten voor een veilinghuis dan teruglopen. Kees Buijsert, die al vijfentwintig jaar wordt geassisteerd door Hannie Goes, kijkt nu uit naar een beter bereikbare locatie aan de rand van de stad of iets daarbuiten. Hij heeft een locatie op het oog maar wil daar nog geen details over kwijt.

Niets in de stad blijft hetzelfde en dat is maar goed ook, maar toch, ik zal het Venduhuis Utrecht gaan missen zoals ik ook Lammerts van Bueren en het postkantoor op de Neude mis en Mado en De Slegte aan de Oudegracht.