Dit is een herpublicatie van de serie Verdwenen horeca in Utrecht. Krijg je geen genoeg van deze verhalen over de Utrechtse horeca? Deze artikelen en meer worden gebundeld in een boek. Mooi als cadeau, of voor op de koffietafel. Steun dit project door het boek nu te bestellen.
Aan het Vredenburg stonden vroeger talloze hotels, cafés en restaurants. Direct naast hotel-restaurant Noord-Brabant (nu parfumerie Douglas) was café-restaurant Witjens, dat beschikte over een overdekte wintertuin. In tegenstelling tot het buurpand is er aan de groenglazen gevelplaten van Perry Sport niets meer te herkennen van Witjens, dat na de oorlog nog Cambridge heette.
In 1894 kreeg Johannes Witjens een drankvergunning voor Vredenburg 6. Dat was de linkerhelft van waar tegenwoordig het Perry-gebouw staat (nu Vredenburg 4). In het rechter pand was destijds het Zuid-Hollandsch Koffiehuis gevestigd. Toen dat etablissement stopte, kocht Witjens het buurpand erbij en liet één pui maken van de begane grond. Het café-restaurant Witjens aan het Vredenburg stond ook wel bekend als ‘de grote Witjens’. De broer van de exploitant, Jacobus Witjens, had namelijk een café aan de Drieharingenstraat 6, net om de hoek. Dat werd dus de ‘kleine Witjens’ genoemd.
Een incident bij Witjens aan het Vredenburg haalde in 1903 vrijwel alle kranten. Er heerste “groote ontsteltenis, doordien een der gasten bij het nuttigen van zijn maaltijd zich verslikte in een stuk vleesch, dat hem in de keel bleef zitten. ‘s Mans geheele gelaat werd bont en blauw, waarop onmiddellijk een dokter gehaald werd. In dien tusschentijd was de dood door verstikking echter reeds ingetreden.”
Johannes Witjens voegde in 1904 een publiekstrekker toe: een heuse wintertuin, naar voorbeeld van Krasnapolsky in Amsterdam. De binnenplaats achter het café kreeg een overkapping van gietijzer en glas, zoals het dak van een plantenkas. De wintertuin werd aangekleed met een imitatie-rotswand, boomstammen, palmbomen en veel groene planten. Het werd een begrip in Utrecht.
Aanzienlijk verbeterd
In 1924 werd het café-restaurant geheel vernieuwd. De twee gevels aan het Vredenburg werden nu echt samengevoegd. De nieuwe bakstenen gevel kreeg een opvallend hoog pannendak als bekroning. Art Deco-elementen, zoals glas-in-lood bovenlichten en de belettering, gaven het geheel een sierlijke uitstraling. Architect was de Utrechter Martin Rietbergen, die ook de Agatha Snellen School aan de Zuilenstraat bouwde, evenals de (verdwenen) Dr. De Visserschool aan de Vondellaan en het kantoor van Machinefabriek Jaffa aan de Vleutenseweg.

“Is het gebouw van buiten geheel van uiterlijk veranderd door zijn mooie baksteenen gevel en het massale gewelfde, krachtig sprekende dak, van binnen is het gebouw even aanzienlijk verbeterd”, schreef het Utrechtsch Nieuwsblad. “Oorspronkelijk toch waren er 2 gebouwen, wat duidelijk uitkwam in hoogteverschil der étages en waardoor men ‘n bokkig geheel kreeg – door de trapjes, die noodig waren om de beide percelen te verbinden. Thans is het nieuwe gebouw ook inderdaad een geheel.”
Ook over de aankleding was de krant enthousiast. “Het café ziet uit op het Vreeburg door twee groote spiegelruiten. Deze zaal is geheel gerestaureerd en frisch gedecoreerd. De typische wintertuin bleef in tact. De groote vergaderzaal is in vroolijke kleuren gehouden, waarin vooral het warme oranje domineert.” Tot slot meldde de krant dat ook de keuken gemoderniseerd was. “Ze bevat nu een groot gecombineerd gas- en kolenfornuis en dat dit product voldoet bleek uit de copieuse lunch, die enkelen genoodigden aangeboden werd.”
Een jaar na de vernieuwing overleed oprichter Johannes Witjens; zijn zoons zetten de zaak voort. In 1944 vierde kelner A. Bals zijn 50-jarig jubileum bij Witjens. Hij werkte er sinds de start! Bij Witjens werd niet alleen gedronken en gegeten, maar ook gebiljart, gedamd en gebridged. Zowel de Bond van Nederlandse Problemisten (dammen) als Bridgeclub Star zijn er opgericht. Veel sportclubs hielden er bijeenkomsten, zoals Kampong, de Stichtsche Turnkring en Voetbalvereniging Voorwaarts. Die laatste beschikte er zelfs over een vast clublokaal oftewel ‘voetbal-home’ in groen-zwarte clubkleuren, ter beschikking gesteld door Witjens.
Cambridge en Sporthuis
In 1946 werd Witjens overgenomen door Alexander Fagel, lid van een bekende horeca-familie. Hij liet het interieur ingrijpend verbouwen en heropende onder de naam café-restaurant Cambridge. De wintertuin was verdwenen. In 1955 kwam Cambridge in handen van Albertus Bloem; Fagel begon toen de Oporto-bar aan de Drieharingstraat 6, waar ‘de kleine Witjens’ gezeten had! Al in 1960 verkocht Bloem de zaak weer, om het café-restaurant Den Hommel over te kunnen nemen. Het laatste feestje in Cambridge was het huwelijk van zijn dochter.
Het betekende het einde van horeca op Vredenburg 4. Sporthuis Centrum betrok het pand, een sportzaak met campingafdeling. In 1973 werden er grote groene glasplaten aangebracht op de gevel. Van de karakteristieke bakstenen en dakpannen is sindsdien niets meer te zien; onduidelijk is of er nog iets achter de platen zit. Sporthuis Centrum fuseerde in 1981 met Perry Sport. Twee jaar geleden is Perry naar het nieuwe Hoog Catharijne verhuisd. In Vredenburg 4 zit nu tijdelijk Exectieverkoop. Er ligt een plan voor een nieuwe gevel door OPL Architecten.
24 Reacties
ReagerenIk heb het helaas nooit in originele staat mogen zien.
Heb het huidige pand wel, met afstand, één van de meest lelijke gebouwen aan het Vredenburg gevonden. Tranentrekkend lelijk. Zelfs de Neude flat heeft “iets”. Niet veel, maar “iets”.
Mooi verhaal!
Schandalig hoe Perry sport dat pand zo heeft durven achterlaten.
Wederom een uniek pareltje in onze stad.
Bedankt Arjan!
Doe deze reportage “verdwenen horeca” in de maand juli van dit jaar nóg eens?
Nu zitten we tegen die vreselijke groene gevel van voormalig Perry sport aan te kijken
Welke ambtenaar voor die gevel een vergunning heeft gegeven,,,die woont niet in Utrecht stad
Mooi artikel, Arjan!
Als die gevel nog achter de glaplaten zit, dan is het een regelrechte beauty om weer tevoorschijn te halen! Potjandrie wat een mooi pand! O, wacht. In 1973 bestond er nog geen schoonheidscommissie, die het heeft laten gebeuren. Was ik vergeten hoor, sorry.
Ik vind dat nieuwe voorstel van die OPL architecten ook niets, Misschien iets wat meer aansluit bij het pand van Noord-Brabant. Een beetje in het oude karakter.
Mocht de oude gevel nog achter de glasplaten verscholen zitten, dan zou het zeer zonde zijn om het weinig inspirerende plan van OPL Architecten voor een ‘moderne’ gevel door te zetten. Inmiddels kent het stadsgezicht immers al genoeg van dat soort vierkante dozen.
@bubbel: hoezo zou die ambtenaar niet in utrecht gewoond kunnen hebben? Wat suggereer je, dat Utrechters zoiets hun stad niet aan zouden doen? Sloop stationswijk, sloop wijk-c, demping van de singel: allemaal Utrechters hoor!
Gewoon weer zoveel mogelijk terugbrengen in de oude staat, wat een prachtig pand. Eigenlijk geen nieuw ontwerp nodig en zeker geen 13 in een dozijn koopgootgevel van OPL.
Zo kan het ook: zie het C&A pand, Kledingmagazijn Dijckhoff en Galeries Modernes en t.z.t. Ruteck’s. Ook dit kan weer een pareltje worden in Utrecht.
Weer een boeiend artikel, Arjan.
Laten we hopen dat het een plan blijft. Want die render van OPL is teleurstellend. Ik ben ook wel benieuwd wat er achter de huidige gevelplaten nog origineel is. Weer een super fijn artikel!
Ik vind het echt zo ontzettend komisch dat de ‘lelijk gevelplaten van Perry’ steevast een terugkerend thema is op DUIC. Ze zijn inderdaad lelijk, maar wat wonen we toch in een mooie stad als 1 gevel jarenlang terugkeert.
Andere controversiele lelijkerds uit de Utrechtse top5: de bestrating van Vredenburg, de UFO op de Inktpot en uiteraard de Neudeflat
Het blijft een boeiende serie Arjan!
@cico: leukl dat we allemaal wat anders mooi of lelijk vinden.
Ik geniet iedere x weer als ik de ufo voorbij fiets. Mooie toevoeging aan het ook zo mooie inktpot
Ben ook wel benieuwd naar de 5e in je top 5.
In eerste instantie denk je “OPL heeft er toch nog iets van proberen te maken.”
Dan zie je het ontwerp van OPL voor het Coolcat gebouw, Vrdenburg-hoek-Zakkendragerssteeg. En dan denk je “ze hebben erg hun best gedaan het een beetje anders te doen lijken’.
Dan zie je de gevel van de KPN winkel ernaast. Dan denk je “waar heb ik dat eerder gezien?’
Mooi stuk Arjan,hopelijk die platen eraf dan komt er iets van de oude uitstraling terug.
Het kan
kijk maar naar het andere pand schuin aan de overkant waar jarenlang een,,kunst achtige platen ,, op zaten en wat prachtig gerestaureerd is
Er bestond in 1973 wel degelijk een schoonheidscommmissie, deze keurde destijds ook de Neudeflat goed. Bij het voormalige gebouw van Heck’s, nu Intersport zijn de glasplaten weggehaald. Hopelijk blijvend, de schade valt daar nog te herstellen. Helaas is het Perrysport pand onherstelbaar beschadigd. Van de plint is sowieso niets meer over, voor de bovenliggende verdiepingen valt te vrezen.
Voor de wintertuin, ongetwijfeld gemaakt door de firma Moerkoert, zie het artikel door Anton Nuijten en Eric Blok uit 2016, in het blad van de DonderbergGroep: https://donderberggroep.nl/pf43-een-utrechts-cafe-restaurant-met-wintertuin-en-cementrustiek
Als je op Google/Apple maps de satellietbeelden bekijkt, lijkt er van de dakpannen niets meer over. Plat dak met een airco erop.
Hopelijk openen ze de groene platen om te zien óf er nog wat moois achter die gevel zit, vóórdat die architecten een plan maken. Zal niet de eerste keer zijn dat schitterende zaken worden gevonden die absoluut het behouden waard zijn, maar de drammerige architect zijn zin contractueel afdwingt. Ego gaat dan voor behoud van historie.
@Carlos: het is niet mijn eigen top5 hoor, eerder de controversiele gebouwen die ik constant voorbij zie komen in discussies.
Persoonlijk haat ik die generieke nieuwbouw woningblokken. Met hun sombere kleuren, nep-baksteen gevels (behangetje) en lellen van balkons (comfortabel! Maar niemand zit er). Volkomen in zichzelf gekeerd, nikszeggend en catalogus-‘architectuur’. Maar lekker goedkoop om te bouwen, dus meer marge op de verkoopprijs.
Ik ben bezig met een verhaal over mijn vader die in de oorlog in het kader van de “Arbeitseinsatz” naar Duitsland moest. In dat verband kwam ik tegen dat Utrecht een verzamelplaats was. Hier werd men ingedeeld naar reisdoel en op de betreffende trein richting Duitsland gezet. Vaak ging hier een nacht overheen. Men sliep dan in stapelbedden met strozakken in het Zuid Hollands koffiehuis. Aldus een betrokkene (inmiddels 98 jaar oud) die dit medio 1943 heeft meegemaakt.
Complimenten Arjan