Voor velen staat de datum 25 juni 1988 in het geheugen gegrift als de dag dat Nederland Europees Kampioen werd met voetbal. Voor journalist Ton van den Berg betekent die dag ook een van zijn eerste keren in Willem Slok, het café tegenover TivoliVredenburg in de Korte Koestraat. Een oud ‘journalistencafé’ in Utrecht, waar ook veel politici en muzikanten over de vloer kwamen, en kunstenaars hun rekening betaalden met hun eigen werk (zie de schilderijen aan de muren en het plafond). Sinds 2008 is het Ton van den Berg die er samen met zijn kompaan ‘Gert’ de scepter zwaait.

De Korte Koestraat is eigenlijk meer een steeg dan een straat. Je ziet er geen auto’s, maar wel kleurrijke lampjes en vooral ’s avonds veel mensen die een sigaretje staan te roken. Halverwege vind je Willem Slok. Door de kolossale raampartijen is vooral in het weekend goed te zien hoe vol het café staat. “Die ramen zijn vervangen toen Henk Westbroek, Rob Kok en hun vrouwen de eigenaren waren”, vertelt Van den Berg. Eenmaal binnen zijn het de schilderijen die de aandacht trekken. De schilderijen op het plafond zijn net zoals de houten plafondplaten vergeeld door de jarenlange rooklucht. Die lucht hangt er sinds het rookverbod niet meer, maar de aantasting door rook verdwijnt niet zomaar. Er komt in het nieuwe jaar wel een plafondrenovatie aan. Gevolg is dat de vastgeniete schilderijen het waarschijnlijk niet zullen overleven. Dat leidde tot veel reacties. ‘Eeuwig zonde’, reageert iemand op de Facebook-pagina van het café, en ‘Ik val ff helemaal stil…’, schrijft iemand anders. De schilderijen aan het plafond waren een idee van toenmalig medewerker Jelleke, en Julia, de vrouw van Westbroek. Hoe ze op het idee kwamen? “Geen idee, joh. Dat moet je aan hen vragen. Zij waren zo creatief”, aldus Van den Berg.

Een slok op

Het café is meer dan honderd jaar oud en kreeg in 1963 de naam van Willem Slok, de toenmalige eigenaar. “Dat was z’n echte naam, ja. En in die tijd was het normaal dat het café de naam van de eigenaar kreeg.” Van den Berg vertelt dat Slok uit Amsterdam kwam. Daar had hij een koffiezaak in de buurt van de Rietveld Academie, waardoor veel beginnend kunstenaars Slok kenden. Eenmaal in Utrecht zochten zij hem weer op. Slok was de moeilijkste niet; de rekening kon ook met een mooi schilderij worden afgelost. Aan de muur hangt een getekend portret van Willem Slok, de betaling van een kunstenaar. Ook werk van de Utrechtse kunstenaar Jan de Haas, die studeerde aan de Rietveld Academie in Amsterdam, hangt aan de muur. De Haas ontwierp onder meer het affiche voor popfestival Flight to Lowlands Paradise, voorloper van Lowlands.

Van den Berg kan veel over Slok vertellen. “Ik heb hem zelf helaas nooit zelf gekend”, zegt hij, “Maar er komen hier nog altijd mensen die hem wel gekend hebben en daarover vertellen. Slok was groot, heel groot en een geweldige paardenliefhebber.” De man overleed jong, in 1985 op 54-jarige leeftijd. “Slok was een gokker en een drinker. Dat laatste kostte hem de kop.” Twee jaar later namen Westbroek, Kok en hun echtgenotes het over van Sloks vrouw.

‘Ik kwam hier iets te weten over een wethouder wat zijn kop had kunnen kosten’

Vanaf die tijd wisten steeds meer journalisten het café te vinden. De stadsomroep zat op dat moment in Hoog Catharijne, ter hoogte van waar nu het nieuwe restaurant Danel van TivoliVredenburg zit. Een loopje naar het café was dus snel gemaakt. Het logo van Domroep hangt nog steeds onderaan de trap. De barkruk van toenmalig (eind)redacteur Jos van Sambeek staat ook nog aan de bar, te herkennen aan het gouden etiket erbovenop. Zelf zegt Van Sambeek er overigens weinig aan te hebben, omdat het altijd lastig te zien is welke kruk van hem is. “Je zit natuurlijk op dat etiket. Ik had hem liever onder de trap willen hangen, zodat hij altijd vrij is als ik binnenkom”, grapt Van Sambeek wanneer hij toevallig binnenkomt lopen.  

Volgens Van den Berg heeft Van Sambeek de barkruk te danken aan het feit dat hij jarenlang dagelijks vele mensen meenam naar het café. Eerst vanuit de stadsomroep, later vanuit het Utrechts Nieuwsblad. “In het café zaten altijd bekenden van me”, vertelt Van Sambeek. “Ik werkte zes dagen per week – elke dag vanaf half negen ’s ochtends tot vaak negen uur ’s avonds. Daarna liep ik altijd naar Willem Slok voor een borrel, en bleef soms tot drie of vier uur ’s nachts zitten. En de volgende dag gewoon weer op. Ik heb hier samen met de vrijwilligers van de Stadsomroep stapels bierviltjes volgeschreven met ideeën.” Net als Van Sambeek kwam ook Van den Berg als journalist veel bij Willem Slok. Een van de eerste herinneringen is die dag van de EK-finale van ‘88. “In die tijd werd er nog maar weinig voetbal gekeken in cafés. Dat het bij Willem Slok kon, was bijzonder. Het stond he-le-maal vol.” De Oranje-gekte was er nog niet, maar wel de gezelligheid, wat Van den Berg bekoorde.  

Lekker lullen

Behalve journalisten kwamen er ook veel politici en ambtenaren in de kroeg, vooral vanuit de partij Leefbaar Utrecht, die aan de bar werd opgericht. Natuurlijk niet verrassend aangezien Henk Westbroek ook eigenaar van de kroeg was. Het werd een bekend praatcafé waar veel spelers uit de Utrechtse media en politiek naartoe kwamen. De ongeschreven regel was wel: wat binnen de kroeg besproken wordt, blijft ook écht binnen de kroeg. Van Sambeek: “Ik ben hier iets over een wethouder te weten gekomen wat hem de kop had kunnen kosten als ik dat via de omroep bekend had gemaakt. Een collega van mij vindt het nog steeds dom dat ik dat niet heb gedaan. Maar zoiets doe je gewoon niet.” Hij zwijgt in alle talen. Zelfs op de vraag om welke periode het ging, geeft Van Sambeek geen antwoord. “Daar ga je al, ik zeg niks.” Van den Berg: “Ik heb hier ook foto’s van politici gemaakt die je absoluut niet ken publiceren.”

‘De rekening kon ook met een mooi schilderij worden afgelost’

Henk Westbroek en zijn vriendin Julia trokken in ’96 hun handen van de kroeg af. Rok Kok ging door tot 2000, maar kreeg het toen te druk als gemeenteraadslid voor Leefbaar Utrecht. In 2000 werd het café verpacht aan Grolsch, waarna Van den Berg in 2008 aan het roer kwam. “Er gingen geruchten dat hier een wijnbar zou komen”, zegt hij. “Dat leek mij een ramp. Willem Slok, nog het enige journalistencafé van Utrecht, mocht niet verdwijnen.” Door de vele verbouwingen in het stationsgebied en de bouw van TivoliVredenburg was het volgens Van den Berg een stille boel geworden; het ging slecht met het café. Maar verdwijnen was geen optie. Inmiddels zijn de verbouwingen in de buurt grotendeels klaar en is de doorloop in het gebied terug.

Van den Berg omschrijft Slok als ‘gewoon een lekker cafeetje waar je lekker kunt lullen.” Eén keer per jaar verandert het echter in een gekkenhuis, tijdens het Smartlappenfestival. “Het carnaval van Utrecht, eigenlijk. Ik vind het één van de leukste evenementen in onze stad. Dan gaan we helemaal los en draaien we voor één keer Nederlandse muziek.” Het oude gevoel van het ‘journalistencafé’ wordt eens per maand herleefd tijdens de Mediaslok: de nieuwsquiz. Dan is de sfeer ronduit perfect, vindt Van den Berg. “Een blijvende hit”, vult Van Sambeek hem aan. Gelukkig maar.