“Twee weken geleden is hij gecremeerd. Tussen de 600 en 700 mensen waren op de crematie. Het is allemaal een beetje langs me heen gegaan, om eerlijk te zijn. Na afloop hadden we een borrel hier met 400 man. Fantastisch om te zien dat het gebeurt, maar het geeft niet echt voldoening. Ik mis hem. Hij was meer dan een vader voor me, hij was mijn maat,” zegt Kris Besselse over zijn vader Fred. ‘Fredje Besselse’ runde bijna vijftig jaar lang café De Potdeksel op het Lucasbolwerk.

Vijf jaar geleden ging Fred Besselse met pensioen. Hij droeg de zaak over aan zijn kinderen, zoon Kris en dochter Linda. Op dat moment gaat hij voor het eerst de strijd aan met longkanker. Dat eerste gevecht won hij, maar het tweede duel verloor hij van de ziekte. Op 3 september 2017 overleed een van de bekendste kroegbazen van Utrecht op zeventigjarige leeftijd. Hij was de baas van een ‘klassieker’.

Kris nestelt zich op zijn terras waar op dat moment het vroege herfstzonnetje schijnt. “Het is ons met de paplepel ingegoten. Vroeger woonden we hierboven met zijn viertjes. Je moest door de zaak heen als je naar buiten wilde. Dat was toen heel normaal. Er stond ook wel eens iemand van beneden in onze woonkamer die per ongeluk de verkeerde deur naar de wc had genomen.” Het gezin Besselse was erg sportief. Ze deden aan voetbal, waterpolo, volleybal en jazzballet. “Mijn ouders wrongen zich in allerlei bochten om te zorgen dat we allemaal onze sport konden blijven doen. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die zo veel voor hun kinderen over hebben. Ze hebben hun best gedaan om ons een zo normaal mogelijke jeugd te geven.”

Terwijl Kris zijn verhaal doet verschijnt er in de deuropening van het café een kleine gedaante. Het is het nichtje van Kris, Lisa (3), gevolgd door haar moeder Linda en haar oma Marija. Laatstgenoemde doet een boekje open over hoe de horeca vroeger werkte. “Veel mensen kunnen zich dat niet meer voorstellen, maar alles was heel besloten. De gordijnen waren dicht. Ik moest een serveersterspasje hebben voor als er gecontroleerd werd, zodat ik kon aantonen dat ik geen dame van lichte zeden was. Vrouwen in de kroeg, dat waren hoeren, loslopend wild. In de jaren zeventig was alles heel anders – bij mij durfden ze het niet te flikken, maar vrouwelijke kroegbezoekers werden van achteren wel eens bij de borsten gegrepen. Gelukkig is het nu anders.”

‘Hij aan de bar, en ik achter de bar. Die combinatie werkte heel goed’

Het stel kocht De Potdeksel in ’76 nadat ze het een tijdje van de vorige eigenaar pachtten. “Mijn man heeft hier bijna 50 jaar in de zaak gestaan. We waren de eerste kroeg boven de rivieren waar Bavaria geschonken werd. Best bijzonder, want vroeger ging iedereen standaard naar kroegen waar Heineken geschonken werd. Bavaria werd als ‘hoofdpijnbier’ en ‘diarreebier’ bestempeld.” Ze vertelt dat die cultuur langzaam veranderde. De gordijnen gingen omhoog, men begaf zich steeds vaker op het terras van de zaak. Daarom werden er langzamerhand steeds meer muziekevenementen georganiseerd. Zo stond haar echtgenoot Fred Besselse 25 jaar geleden aan de wieg van het Smartlappenfestival.

“We hebben alle kaarten nog maar net weggehaald”, vertelt Kris. Bij binnenkomst in het café valt het raam waarop nog enkele geschreven succeswensen prijken direct op. Het licht schijnt langs de kaarten naar binnen. “Mensen schrijven tegenwoordig bijna geen kaartjes meer, maar we hebben er zeker 200 ontvangen.” Op de vraag hoe de zaak gerund zal worden nu zijn vader er niet meer is, geeft hij vastberaden antwoord. “Het belangrijkste is dat we de kroeg in zijn waarde laten, gewoon hoe het altijd was. Je moet wel verversen en verfrissen, maar wat zij opgebouwd hebben hier moet je juist vasthouden. Dat is de charme van deze kroeg. Ik denk dat dat ook is wat mensen missen in Utrecht, er zijn niet meer zo veel goede bruine cafés over. Omdat mijn zus en ik het samen doen, blijft er een gedeelte van hem doorgaan in de zaak. Zo lang wij hier zijn, blijft hij hier voortleven. Honderd procent.“

Volgens Kris zijn er maar weinig zaken waar de kinderen het overnemen. Bij ‘Het Pandje’ is dit ook het geval, maar verder ken ik er weinig. Wat je ziet is dat wij een beetje hetzelfde gebleven zijn als vroeger. Hier staat de volgende generatie al klaar,” zegt hij met een brede lach en een vinger richting zijn nichtje Lisa. “Als zij het later wil hebben, is het van haar. Dan vertrek ik en kan ze het samen met haar moeder runnen.”

“Mijn fijnste herinnering aan de zaak is het samen werken met mijn vader. Hij aan de bar, en ik achter de bar. Die combinatie werkte heel goed. Hij kon altijd met iedereen praten, hij was echt een kastelein. Ik deed het beter achter de bar. En dat ik vroeger mee mocht helpen sjouwen van die fusten Bavaria. De lege, dan. Ik was zes jaar oud maar ik had al best veel kracht in mijn donder.” Verder is er niet heel veel veranderd. Ook zijn vaders recept voor hun gehaktballen is al bijna vijftig jaar onveranderd. “Het is wel vreemd dat ik nu de man des huizes ben. Het idee dat hij weg is, is zo gek. Alles gaat door maar de man, die is er niet meer. Maar als je kijkt naar wat ze hebben neergezet, vind ik dat fantastisch. Daar moeten we trots op zijn.”

“De Potdeksel is echt een thuis. Een thuiskroeg midden in de stad”, vervolgt hij. “Als je bij ons eenmaal echt contact krijgt, dan word je omarmd en voel je je hier ook thuis. Daar gaat het om hier.”

Schrijver: Marleen Stoker