Het iconische seinhuis Blauwkapel aan de Eykmanlaan is inmiddels vier jaar de plek van Mevrouw Peer. Net als vroeger rijden de treinen nog steeds langs, maar binnen gebeurt er inmiddels iets heel anders. Er is geen seinhuiswachter meer te zien, maar gasten die koffie drinken en komen lunchen.

Eigenaren Renske van Kooten en Floor van Gurp zijn al vriendinnen sinds de kleuterklas. Ongeveer negen jaar geleden gooiden ze samen het roer om en openden ze Meneer Peer aan de Bemuurde Weerd Oostzijde. “We wilden een uniek pandje voor ons idee: een dag-horecazaakje waar ouders met kinderen welkom zijn. Een plek waar kinderen kunnen spelen en waar ouders goede koffie kunnen drinken”, zegt Floor.

Dik zes jaar geleden konden ze ook aan de slag in het seinhuis van ProRail. Er moesten vergunningen geregeld worden en er werd verbouwd. Zo maakten Floor en Renske, met de hulp van vrienden en familie, er beneden één grote ruimte van. Er kwam een open keuken en grote speelhoek voor kinderen. Ook kwamen er wat ramen bij.

Tekst loopt door onder de foto

Verbinding met de wijk vinden ze erg belangrijk, maar gezelligheid staat bij de twee vriendinnen duidelijk bovenaan. Daarom willen ze ook graag samen in de hun zaak staan. En tijd lang kon dat niet, omdat ze tot vorig jaar ook nog Meneer Peer hadden. “Allebei die zaken tegelijk runnen werkte niet zo goed”, zegt Floor. “We stonden gescheiden van elkaar te werken. Dat was niet leuk en niet gezellig.” Renske: “We waren elkaar dan ook heel de dag fanatiek aan het bellen.”

“We hebben veel vaste gasten, maar daar zorgen we zelf ook voor”, zegt Floor. “We maken veel contact. Als ik in de bediening sta, ben ik heel de dag aan het lullen.” Renske: “Ik denk dat sommige vaste gasten hier vooral komen zitten om lekker naar ons gekwebbel te luisteren.”

Borrelende ouders

Bij Mevrouw Peer kan je terecht voor koffie, lunch en een borrel. Ook wordt het pand regelmatig (gedeeltelijk) afgehuurd voor (kinder)feestjes, borrels en zakelijke evenementen. “Van sommige kinderen hebben we al de derde, vierde en vijfde verjaardag hier meegemaakt”, zegt Renske. De naastgelegen speeltuin De Pan maakt het daar een goede plek voor. “De ouders staan dan lekker boven te borrelen en kunnen tegelijk zien of het allemaal goed gaat met de kinderen.”

Tekst loopt door onder de foto

De verschillende verdiepingen zorgen ervoor dat gasten niet per se tussen de kinderen hoeven te zitten. “Die twee ruimtes zijn superfijn”, zegt Floor. “Je kan gasten daar veel gelukkiger in maken. Ze hoeven niet bij de speelhoek te zitten, maar kunnen ook naar boven.” ’s Avonds is het ook mogelijk om een feestje te vieren in het seinhuis. “Dat doen we op aanvraag”, zegt Floor. “Het feestje mag dan tot 23.00 uur duren. Boven doen mensen dan vaak een dj of een silent disco. Beneden wordt er geborreld en gekletst. Hartstikke leuk.”

Panoramische ramen

Het seinhuis komt uit de jaren 50. Het is een gemeentelijk monument. Op de eerste verdieping werden vroeger de seinen en de wissels bediend. Dat werd gedaan door een seinhuiswachter of treindienstleider.

“Op het bedieningstableau had men een grafisch overzicht van de kruising, verbindingsbogen en aftakkingen”, schreef Arjan den Boer eerder al eens in een artikel voor DUIC over het monumentale gebouw. “Het uitzicht door de panoramische ramen was dus strikt genomen niet nodig, maar kwam wel van pas voor de bediening van de overweg.”

Bij Mevrouw Peer is hier en daar nog een verwijzing te zien naar het treinverleden. Zo staat er tegen een van de muren een oude, leren treinbank. Ook staan er boven oude zwart-wit foto’s van hoe het huisje er vroeger uitzag.

Tekst loopt door onder de foto

Sybold van Ravesteyn was de architect van het seinhuis. De spoorwegarchitect ontwierp in 1932 voor zichzelf al een huis aan de Prins Hendriklaan in Utrecht. Het huis ‘met golvende lijnen en krullende vormen’ is een museum en dus ook te bezoeken. Die ronde lijnen en de metalen deuren zijn ook terug te zien in het seinhuis.

Op visite

En waar komt de naam vandaan? “Met Meneer Peer wilden we graag een huiskamertje creëren. Je moest daar het gevoel hebben alsof je bij iemand op visite kwam”, zegt Renske. Floor: “We vonden het vooral grappig klinken. En kinderen moesten de naam ook goed kunnen zeggen en onthouden, net als de ouders. We wilden geen ingewikkelde naam.”

Ze twijfelden of ze ‘Meneer Peer’ ook in de nieuwe naam moesten verwerken. Renske: “Uiteindelijk hebben we besloten, ook door de rondingen van het seinhuis, dat het toch een dame werd: Mevrouw Peer.”