Voor de eerste drie afleveringen van deze rubriek gingen wij op bezoek bij een aantal betrekkelijk nieuwe restaurants. Het oordeel varieerde van ‘aanwinst’, ‘top’ tot ‘kan nog wel wat beter’. Overheersend was het gevoel dat het in Utrecht de goede kant opgaat. Een aantal ambitieuze horecaondernemers is hard bezig een einde te maken aan de culinaire kaalslag die jarenlang typerend was voor de stad. Deze week besloten we eens op bezoek te gaan bij een restaurant dat al vijfentwintig jaar een begrip is in Utrecht: Het Polman’s Huis. Zoals voor velen, was dit zeker niet de eerste keer dat we deze zaak van Kees Eijrond (ook Winkel van Sinkel) aandeden. En ook zoals bij velen waren we over het eten in al die jaren niet onverdeeld enthousiast. Soms goed, maar vaak toch middelmatig. En soms slecht. Nooit vergeten we de vis in pernodsaus. De saus was zo overheersend dat we sindsdien geen glas pernod meer hebben aangeraakt. Niet alles, maar wel veel werd al die jaren goed gemaakt door het fantastische interieur. Het was toch elke keer alsof je een Parijse Brasserie binnenwandelde.

De maandagavond is voor een restaurant traditioneel geen top avond. Vervelend voor de uitbater maar bezoekers zijn vaak wel verzekerd van voldoende aandacht van het personeel. Dat waren wij ook. Sterker we hadden deze avond het hele personeel exclusief tot onze beschikking. Hoe dat kan? Het antwoord is even simpel als pijnlijk: we waren de enige gasten. En dat bleef zo tot aan ons vertrek. We kunnen u vertellen dat zo’n zaal dan wel heel erg groot is. Wat kun je dan nog schrijven over de ambiance of over het publiek? Van eerdere bezoeken herinneren we ons een goed gevulde zaak met vooral gasten uit het sociaal-culturele segment van de stad. We herinneren ons ook een leuke bar waar het zowel voor als na afloop van het eten goed toeven was. Dat zal tegenwoordig op een normale avond dan ook wel zo zijn. Hopen we. We nemen een tafel aan het raam, keus genoeg. Bewonderen ook nu weer de prachtige, smaakvol ingerichte ruimte. Werkelijk niets op aan te merken.

Bediening

Vriendelijke maar een wat gereserveerde gerant. De witte brigade bestaat deze avond uit slechts één man maar dat is ruimschoots voldoende.

De kaart

Hier raken we niet opgewonden van. Standaardgerechten die op zich een smakelijke maaltijd kunnen opleveren maar op geen enkele manier een eigen gezicht aan de keuken geven. Wie kookt hier? Entrecoteje, eendenborstje, zeebaars. Voor de hand liggend. Misschien zorgt de deskundigheid en passie van de kok voor een verrassing? De prijzen zijn schappelijk, alle hoofdgerechten onder de 20 euro.

Als voorgerechten nemen we de salade met gebakken gamba’s en de zacht gegaarde lamsnek. De goed gebakken gamba’s liggen op een bedje van quinoa en (te) veel sla. Het is een degelijke voorgerecht dat ons overigens niet lang zal bijblijven. Dat geldt ook voor de lamsnek. We misten de heerlijke malsheid en puurheid die dit stuk vlees eigen hoort te zijn. Het was geen sukadelapje maar het leek er wel op. Een matige start.

Als vervolg kiezen we de eendenborst en bouillabaisse. De eendenborst komt in twee dikke plakken op het bord en wordt met paksoi geserveerd. Prima dat de kok met deze groente nu niet voor het geëffende pad kiest. Het blijkt in de praktijk helaas geen bijzondere combinatie. De “five spices” in de saus houden dit gerecht nog overeind. De bouillabaisse is een ander verhaal. We hadden het genoegen om deze vissoep recent in de oude haven van Marseille te eten en wisten toen dat we dit niet snel meer zouden proeven. Majestueuze geuren, overrompelende smaak en verse vis. We hoopten dat het Polman’s Huis een beetje in de buurt kon komen. Helaas. De vis was suf gekookt, de smaak vroeg bijna naar een flinke scheut maggi en de bouillon was zo minimaal dat het woord “soep” voor deze schotel een volkomen misplaatste omschrijving was.

Gelukkig is er nog een nagerecht. Vandaag geen kaas. We hadden behoefte aan troostvoedsel en kozen voor “zoet.” Het werd het kletskoppentaartje met hangop en de proeverij van bloedsinaasappels. Prima desserts. De crème brûlée van de proeverij was ambachtelijk gezien perfect. De cappuccino die we dronken was vooral warm.

De wijnkaart

We namen vooraf een Menetou Salon en Saint Véran. Goede witte wijnen en netjes dat deze per glas verkrijgbaar waren. Verder is de kaart tamelijk conservatief. Op aanraden van de gerant namen we een Rioja bij de eendenborst. Een interessant experiment maar niet voor herhaling vatbaar. Leuk dat ook op deze kaart de Beaujolais terugkeert, jammer dat deze niet per glas te krijgen is.

Verder nog:

• Gratis Wifi
• Parkeren is, zoals overal in het centrum, problematisch
• Ruime toiletten
• Afgescheiden bar

Cijferlijst:

Ambiance: Mooi restaurant maar over sfeer konden we niet oordelen

Keuken: 6

Bediening: 6,5

Oordeel

Deze avond in het Polman’s Huis was bijzonder. Het is bijna vervreemdend om met zijn tweeën in zo’n instituut te zitten. Misschien was het toevallig een foute avond. We denken het niet. Dit restaurant heeft te lang op zijn lauweren gerust. De zaak zat al die jaren toch wel vol! Zo werkt het gelukkig niet meer in Utrecht. De klant is kritisch geworden en kan tegenwoordig kiezen. Het Polman’s Huis wordt links en rechts gepasseerd door restaurants waar wel met passie wordt gekookt. Maar (minstens zo belangrijk) waar ze ook begrijpen dat een klant zich welkom moet voelen. Gastheerschap noemen we dat. Tijd voor maatregelen.