Allemaal Utrechters is een reeks interviews met onze in het buitenland geboren stadsgenoten. We vragen ze naar hun achtergrond en hun ideeën over Utrecht en tonen zo de diversiteit van onze stad. We streven ernaar alle Utrechtse nationaliteiten te portretteren. Deze keer: Rana Bilal Siddique (31) uit Pakistan.

“Hallo, is het veilig om vandaag het interview door te laten gaan? Ik hoor dat er protesten zijn van buschauffeurs in de stad”, zegt Rana Bilal door de telefoon. Hij woont sinds een maand in Utrecht. In Pakistan betekent een protest vaak iets anders dan in Nederland; hier leidt een bussenstaking juist tot een rustiger straatbeeld. Rana Bilal komt lopend aan. Hij legt uit dat zijn nieuwe fiets is gestolen. Dat kan hij relativeren: hij is blij dat hij in Utrecht is, asiel voor bepaalde tijd heeft én zijn vrouw en dochter komende maand naar Nederland komen.

Rana Bilals eerste indruk van Nederland is superpositief. Op Schiphol wordt hij vriendelijk ontvangen, zelfs door de beveiligingsmedewerkers. Ook noemt hij de mensen die hij later ontmoet stuk voor stuk aardig. “VluchtelingenWerk is een hele goede en belangrijke organisatie voor mensen die net zoals ik in Nederland aankomen. Ze begrijpen wat je doormaakt en helpen je. Er wordt uitgelegd wat er gebeurd en wat er nog gaat gebeuren, dat vind ik fijn.” Vriendelijkheid overheerst in Nederland, vindt Rana Bilal. Zo valt het hem op dat zijn buurtbewoners in Overvecht hem aankijken en groeten in het voorbijgaan.

Leren en doorgaan

Anders is dat in Pakistan. Rana Bilal behoort tot de Ahmadiyya moslimgemeenschap, een van de ruim zeventig stromingen binnen de islam. In Pakistan wordt deze groep moslims niet erkend als ‘moslim’. Sinds 1974 geldt er in het land bovendien de regel dat de Ahmadi-moslims zich ook niet als moslims mogen gedragen. Jezelf uiten als Ahmadi-moslim levert een celstraf op. “Wij worden erg gediscrimineerd in Pakistan”, legt Rana Bilal uit. “Mensen worden vermoord, we mogen niet stemmen en geen publieke ambten bekleden. In de wet worden we officieel bestempeld als een minderheid.” Het vinden van een baan als Ahmadi-moslim is bijna onmogelijk, zegt hij. Dat, en het feit dat hij zijn geloof niet mag uitoefenen, maakte dat hij geen toekomst zag in Pakistan. Zodra hij voldoende geld had gespaard, vloog hij via Oman naar Nederland.

Inmiddels spreekt hij een klein beetje Nederlands: geleerd in de taalschool van het asielzoekerscentrum. Rana Bilal wil zo snel mogelijk verder leren, daarom staat er een afspraak met taalinstituut Babel in z’n agenda. In Pakistan was Rana Bilal leraar biologie en scheikunde. Hier wil hij een master doen aan de Universiteit Utrecht, zodat hij later op de universiteit kan lesgeven. Rana Bilal mist zijn Pakistaanse familie en het eten, maar wil niet meer terug. “Het is een prachtig land om te wonen, maar de regels verpesten het. Hier is iedereen vrij om te kiezen hoe en waar hij of zij wil leven. Ik heb geen reden om terug te gaan.”

Jezelf of iemand anders aanmelden voor Allemaal Utrechters? Dat kan! Bekijk welke nationaliteiten er al zijn geweest in het rijtje hieronder, en mail naar redactie@duic.nl.

Deze landen zijn de revue gepasseerd:
Afghanistan, Argentinië, Aruba, Australië, Bangladesh, België, Bolivia, Brazilië, Bulgarije, Canada, Chili, China, Colombia, Curaçao, Denemarken, Duitsland, Ecuador, El Salvador, Engeland, Estland, Ethiopië, Finland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije, Ierland, India, Indonesië, Irak, Iran, Israël, Italië, IJsland, Japan, Jemen, Liberia, Litouwen, Macedonië, Maleisië, Marokko, Mexico, Nicaragua, Noord-Ierland, Noorwegen, Oekraïne, Oostenrijk, Pakistan, Peru, Polen, Portugal, Roemenië, Rusland, Senegal, Sierra-Leone, Somalië, Spanje, Suriname, Syrië, Tadzjikistan, Taiwan, Thailand, Tsjechië, Tunesië, Turkije, Venezuela, Verenigde Staten, Zuid-Afrika, Zuid-Korea, Zuid-Soedan en Zwitserland.