Een paard, wagen en waar het kan met de hand te werk gaan. Op die manier pakt Dirk Meerkerk al tientallen jaren het maaien en hooien aan in de stad. Zijn ecologische werkwijze zorgt ervoor dat het Utrechtse groen dat hij onderhoudt optimaal kan groeien en bloeien. Met zijn drie merries, een paar medewerkers en veel vrijwilligers verzorgt Dirk in totaal 35 hectare grond in onder meer het Griftpark, Natuurpark Bloeyendael en langs de singels.

Hoe ben je hier ooit mee begonnen?

“Dertig jaar geleden begon ik gewoon met een bosmaaier: kilometers maken en thuis de zaken financieel overeind proberen te houden. Stap voor stap vormde die werkwijze zich langzaam om naar ecologisch maaien. In Bloeyendael moest er secuur gemaaid worden vanwege het ecosysteem daar. Op die plek kwam ik voor het eerst met paard en wagen om het gemaaide gras op te ruimen. In eerste instantie een avondje als vrijwilliger, maar sindsdien is het balletje gaan rollen. Uiteindelijk zijn we onze paarden ook in de rest van de stad gaan gebruiken. Op de plaatsen waar wij komen, kan je niet met een trekker terecht.”

Hoe werkt ecologisch maaien precies?

“Je maait niet alles in een keer plat, maar in fases. Dat is beter voor het groen en de dieren. We bekijken het per keer en iedere keer is het anders. Zo zorgen we ervoor dat planten en bloemen langer kunnen bloeien. In de Natuurkern in het Griftpark deden we dit jaar bijvoorbeeld iedere maand een stuk. De bijen konden door het natte voorjaar, de mooie nazomer en herfst lang terecht bij de bloemen. Dan zie meteen terug in de natuur.”

Ik heb de hele stad in mijn hoofd zitten, maar we houden ook ruggespraak met de verschillende vrijwilligersgroepen. Al die vrijwilligers dragen een grote steen bij aan het groenonderhoud. Zij helpen mij bijvoorbeeld met hooien, maar zorgen ook dat er overleg is. Verder heb ik mensen nodig die met de paarden kunnen rijden. Dat moet iemand wel liggen. Isah (19) werkt bijvoorbeeld al vier jaar voor me. Zij helpt ook met het trainen van de paarden.”

Dit werk verveelt na al die jaren dus nog niet?

“Geen dag is hetzelfde. Ieder gebied heeft zijn eigen identiteit. Je hebt gebieden met veel bomen. Daar zie je minder bloemen, want onder een boom krijgen ze geen licht. In het nieuwe gebied aan de singel hebben ze daar terdege rekening mee gehouden. Daar staan niet al te veel bomen en zie je dus al die wilde bloemen. Ik heb ze daar ook ingezaaid. Acht maanden per jaar kunnen wij het hooiland beheren, maar in de winter snoeien we ook. Verder zaaien we vroeg in de lente in.”

Jullie hebben onderweg vast veel aanspraak met paard en wagen?

“Deze manier van opruimen werkt, omdat het gezelliger is. Het heeft gewoon wat en het trekt mensen aan. Meestal hebben we interessante gesprekken met voorbijgangers. Zo vertellen mensen het ons als ze iets te vieren hebben of als er iemand overleden is. Er begon wel eens een vrouw te huilen, omdat ze het zo mooi vond om te zien. Of er bleef iemand achter ons fietsen om het geluid van de hoeven te horen. Er zijn zelfs mensen die aan het paard komen ruiken. Het is een ook stukje nostalgie.”

Tekst loopt door onder de foto

Wat vind je van de oproep van Partij voor de Dieren?

“Er is voor een paard niks zieligs aan. Het zijn enorm sterke dieren die het makkelijk aankunnen. Het is pas zielig als je een paard het hele jaar in dezelfde omgeving laat staan. Dat is net een gevangenis. Je ziet het aan paarden als ze goed verzorgd en getraind worden en veel aandacht krijgen. Het is een dagje uit voor ze. Je hoeft geen medelijden met ze te hebben.”

Wat is jouw lievelingsplek in Utrecht?

“Een van de plekken waar ik veel schik heb, is Bloeyendael. Het park heeft een stichting met honderden donateurs en vaste, grote club vrijwilligers. Er is daar ook een paviljoen waar ze terechtkunnen voor eten en drinken. Het is een goed voorbeeld voor de hele stad.”

Heb je een mooie herinnering aan de stad?

“Wij maken van alles mee: van jubilea tot begrafenis. Jan van Zanen heeft wel eens bij mij op de kar gezeten, maar ook een van de oprichters van het Griftpark toen die een lintje kreeg. We hebben ook wel eens meegelopen in een rouwstoet. De kist lag op onze wagen. Dat was natuurlijk wel bijzonder.”

Wat is je grootste ergernis?

“Vroeger moest men jong aan het werk. Nu zit men lang en beschermd op school. Men werkt niet meer met zijn handen. Daar baart mij zorgen. Deze generatie kan vaak alleen een computermuis of een telefoon vasthouden. We leven hier gemiddeld genomen natuurlijk in weelde. Geld uitgeven kunnen veel mensen goed, maar de link dat er voor gewerkt moet worden verdwijnt steeds meer. Ook is er nu veel te doen over het klimaat. Iedereen kan wat bijdragen aan de natuur, maar nu nog echt doen. Als we aan een wiel moesten draaien om stroom op te wekken, hadden we veel minder nodig als we nu gebruiken. Als we water uit een put moesten halen, waren we eerder klaar met douchen. Het is hard nodig dat we daar op letten. Je kunt wel hard roepen over het klimaat, maar nu nog iets bijdragen.”

Utrecht is…

“…bijzonder, en dan vooral het ecologische hooiland. Als het klusje weer geklaard is, kijk ik even over het geheel heen om te zien hoe het is geworden. Ik volg het en we houden vinger aan de pols. In de tijd dat het bloeit, kom ik er minder. De mensen in de buurt kunnen er dan van genieten.”

Oproep Partij voor de Dieren

Via schriftelijke vragen heeft de Utrechtse fractie van de Partij voor de Dieren opgeroepen geen paardenkoetsen meer toe te laten in de stad. “Paardenkoetsen zijn niet meer van deze tijd en staan haaks op het dierenwelzijnsbeleid van de gemeente”, schrijft de fractie. Bij navraag bleek dat er wel uitzonderingen zijn, zoals die van Dirk. “Dit zorgt ervoor dat er geen zware machines nodig zijn. Daarom zien wij dit als goede oplossing mits het dier goed wordt behandeld, en daar twijfelen wij niet aan.” Het college van B&W heeft tot 3 december om te reageren op de vragen.