In de rubriek Utrecht Volgens spreken we een bekende of onbekende Utrechter. Vaak met een actuele aanleiding en altijd met een paar standaardvragen over het leven in Utrecht.

Het grote gebouw van De Wilg in Oost valt op, onder andere door de toren en de gele kozijnen. Nicole de Jonge gaf achttien jaar leiding aan De Wilg, maar nam op 30 september afscheid. Iedereen is welkom bij de stichting, maar in het bijzonder mensen met een licht verstandelijke beperking (LVB) of die psychisch kwetsbaar zijn. We vroegen Nicole waarom ze dit zo’n bijzondere plek vindt.

Hoe voelt het om te stoppen bij De Wilg?

“Ik ging achttien jaar met heel veel plezier naar mijn werk, maar het is tijd om door te gaan. Ik ga voor mezelf werken, maar blijf in het sociale domein. Toen ik bij De Wilg kwam, was het een soort activiteitencentrum. Er kwamen alleen mensen met een verstandelijke beperking. Het team bestond uit zeven mensen en er waren 80 vrijwilligers. Nu werken hier 23 mensen en 200 vrijwilligers. Het is gegroeid en anders geworden.”

Hoe is De Wilg veranderd?

“Het is geen instelling meer, maar een gespecialiseerde welzijnsorganisatie. Wij hebben heel veel verstand van hoe je mensen met een LVB mee laat doen in de maatschappij. Het is vaak de omgeving die ze belemmert: de snelheid van dingen, het taalgebruik, de digitalisering of ingewikkeld openbaar vervoer. Het zijn dingen die simpel lijken, maar dat zijn ze voor hen niet.”

Waar houdt De Wilg zich mee bezig?

“We ondersteunen Utrechters met een licht verstandelijke beperking of psychische kwetsbaarheid. Ze kunnen bijvoorbeeld meedoen aan allerlei activiteiten of vrijwilligerswerk doen. Denk aan koken, schilderen, tekenen, een training doen of koffie drinken in ons café: Café Mint. Bij onze activiteiten en in ons café is iedereen welkom, niet alleen onze doelgroep. Zo praten mensen makkelijker met elkaar. Daarnaast maken we zoveel mogelijk plekken in de stad toegankelijk, zodat iedereen zich overal thuis voelt.”

Tekst loopt door onder de foto

Wat vond je zo leuk aan dit werk? 

“Wat we hier doen is klein en simpel, maar heeft veel impact. Mensen denken soms te moeilijk en te groot. Dat geldt ook voor activiteiten. Als iemand het leuk vindt om te tekenen, ga dan lekker tekenen. Een deel van de mensen die hier komt heeft allerlei problemen, bijvoorbeeld met huisvesting, geld of verslaving. Hier doen ze iets wat ze zelf willen, hebben ze contact en lol. Dat doet ieder mens goed.”

Wat is een voorbeeld van zo’n plek? 

“Mensen met een LVB raken makkelijk in de war. Als iemand in een rolstoel zit, is het duidelijk hoe je diegene kunt helpen. Als iemand voor een deur staat en verward om zich heen kijkt, gaan mensen eerder weg dan dat ze even helpen. Daarom hebben we met de NS en met ProRail het stationsgebied met ervaringsdeskundigen doorgeploegd. Moet ik nou per se door de poortjes als ik naar de overkant van het station wil? Je kunt buitenom lopen, maar dat stond nergens. En waar is de wc? Ook dat stond niet aangegeven.”

Waarom vind je dit een bijzondere plek? 

“Het is een fijne plek om te zijn voor iedereen. Er komen hier mensen met een LVB, maar bijvoorbeeld ook ouderen uit de buurt vinden het hier fijn. Bij De Wilg is het leven nog simpel en niet zo snel en digitaal. Hier kan je gezellig een praatje maken. Mensen hier zien en waarderen elkaar. Door er voor elkaar te zijn, zorg je samen dat je het goed hebt.” 

Tekst loopt door onder de foto

Wat mist Utrecht? 

“We hebben nog wel te weinig bomen. Overvecht is niet altijd de leukste wijk, maar echt heel mooi groen. Ik zou het ook leuk vinden als er een stadsmuseum komt. Dat verdient Utrecht. Er is zo’n rijke geschiedenis en er zijn zoveel dingen gebeurd, beschreven en bewaard gebleven. Dat vraagt om een stadsmuseum waar alles bij elkaar komt.”

Wat is jouw mooiste herinnering aan Utrecht?

“Alleen maar. Mijn kinderen zijn hier geboren. Ik heb hier ook een keertje bij ZIMIHC een festival in het Wilhelminapark georganiseerd. Dat deed ik samen met Appie Alferink, directeur en oprichter van ZIMIHC. Het was een hell of a job, maar een groot succes. Er was theater, er waren bandjes en heel Utrecht was er.”

Tekst loopt door onder de foto

“Daarnaast helpen we met De Wilg met de organisatie van de Lichtjestocht, dit jaar voor de tiende keer. Het draait om het verhaal van de geboorte van Christus. En staan dan duizenden waxinelichtjes door de wijk. Overal is een toneelstukje. Daar doen ook mensen van ons aan mee. De Wilg is de herberg met pannenkoeken en glühwein. Dat is altijd zo gezellig en ongedwongen. Het zijn mooie momenten, want net als tijdens dat festival: het maakt niet uit waar je vandaan komt. Het is voor iedereen leuk.”

Wat is je droomhuis in Utrecht?

“Dat is mijn eigen huis op het Ledig Erf. De reuring daar is waarom ik er ben gaan wonen. Het Bockbierfestival is daar begonnen. Het was toen nog maar met één tent. Er gebeurde geen narigheid en het was hartstikke leuk. Nu zijn zulke evenementen helaas allemaal aan banden gelegd. Een festival is verbonden met vrijheid, maar nu sta je in een hok met schermen om je heen. Die schermen moeten weg.”

Utrecht is… 

“…een hele sociale stad. Mensen doen hier heel veel voor elkaar.”

De Wilg bestaat ruim 61 jaar en zit in een voormalig schoolgebouw uit 1918. De Wilg begon ooit als naschoolse opvang voor de kinderen van het Bijzonder Lager Onderwijs in de Wilgstraat. Die straat bestaat niet meer, maar De Wilg nog wel. Sinds twee jaar zit ook Café Mint in het gebouw, deels gerund door bijzondere vrijwilligers (mensen die een beetje ondersteuning nodig hebben).