In de rubriek Utrecht Volgens spreken we een bekende of onbekende Utrechter. Vaak met een actuele aanleiding en altijd met een paar standaardvragen over het leven in Utrecht.

Het eerste boek van schrijver Annet Huizing is verfilmd. Ze debuteerde in 2014 met de succesvolle jeugdroman Hoe ik per ongeluk een boek schreef. Het boek werd in binnen- en buitenland bekroond met verschillende prijzen en vertaald in twaalf talen. Vorig jaar verscheen de film in Hongarije, dit jaar in Nederland. Ook de film viel in de prijzen. Annet schreef sindsdien meer boeken, zoals Het Pungelhuis en De Zweetvoetenman. Dit jaar verscheen haar eerste non-fictieboek voor volwassen: Twee pistooltjes en een dakmus.

Hoe kwam je op het idee voor je eerste roman?

“Ik was nooit van plan om een roman te schrijven. Er vloog opeens een idee in mijn hoofd en dat bleef er maar inzitten. Ik ging schrijven en twee jaar later stuurde ik het manuscript gewoon in een envelop naar een uitgever. Ik wist wel dat ik kon schrijven, maar ik was bang dat het verhaal niet heftig genoeg was. Na 2,5 week belde de uitgever.”

Wat waren de reacties op je boek toen? 

“Het werd goed gerecenseerd tot mijn verrassing. In 2015 won ik de Zilveren Griffel. Vrij snel kwamen er vertalingen. Een van die talen was het Hongaars. Jaren later benaderde een Hongaarse filmregisseur mij. Zij moest lachen en huilen om het boek. Ze zocht al een hele tijd een onderwerp voor een nieuwe film. Met mijn boek had ze dat gevonden.”

Tekst loopt door onder de foto

Wat vond je daarvan?

“Als iemand dit boek uitzoekt om te verfilmen, kan je daar geen goedkope commerciële film van maken. Ik heb meegelezen met het scenario. Ik was in eerste instantie niet blij met de nieuwe verhaallijnen, maar toen ik het goed las vond ik het toch helemaal in de stijl van het boek. Ik heb erg gelachen om dingen die zij had bedacht. Ik heb ook suggesties aangedragen en kritiek geleverd, maar ik heb de hele tijd gedacht: het is haar film. Als iemand iets maakt, een boek of een andere kunstvorm, moet diegene nooit concessies doen. Dat wil ik zelf ook niet.”

Hoe voelt het om al die leuke reacties te krijgen?

“Ik vind het bijzonder dat mijn eerste roman zoveel mensen aanspreekt. Ook in Taiwan wilde een regisseur graag mijn boek verfilmen, maar toen waren de filmrechten al vergeven. Het verhaal ontroert mensen, maar is ook humoristisch. Kennelijk heeft het iets universeels. In Hongarije trok de film volle zalen en stond die in de top 3 van de best bezochte films ooit. En dat terwijl het land niet per se een traditie heeft van jeugd- of familiefilms.”

Wat vind je zelf van de film?

“De sfeer en de personages kloppen helemaal. Het boek speelt zich af in Hilversum en op Terschelling, maar de film in Boedapest en bij het Balatonmeer. Verder vind ik de hoofdpersoon geweldig gecast. Ik heb het meisje bij het schrijven in mijn hoofd gehad, maar ik heb haar uiterlijk nauwelijks beschreven. Ze is gekozen uit een groep van 300 meisjes en toen ik een foto zag, was ze precies hoe ik haar had bedacht. Bizar. Ook het decor vind ik geweldig. Zo woont een van de personages in een huis met een grote tuin. Prachtig om te zien hoe ze dat hebben gedaan. Verder zijn de animaties speels en leuk. Die zijn onder andere gemaakt door de Utrechtse animatoren Quita Felix en Frederieke Laura Mooij.”

Tekst loopt door onder de foto

Waar gaat je nieuwste boek over?

“In Twee pistooltjes en een dakmus heb ik mijn gedachten over schrijven en lezen verzameld.  Het is een boek voor iedereen die graag schrijft en leest. Ik laat zien aan welke knoppen je als schrijver allemaal kan draaien en wat het effect daarvan is. De bekende do’s en don’ts over schrijven gooi ik overboord. Zelf werd ik daar toen ik net begon heel onzeker van. Nu weet ik: alles mag, als het maar werkt. Het was voor mij een soort ontdekkingsreis om dit boek te schrijven.”

Wanneer was je voor het eerst in Utrecht? 

“Ik was achttien en ging hier studeren. Ik had een klein kamertje op de Vleutenseweg. Mijn vader bracht me weg met mijn spullen. ’s Avonds gingen we nog even de stad in. We liepen vanaf het Vredenburg door de Zakkendragerssteeg. Het was een warme zomeravond. Bij de Oudegracht wist ik niet wat ik zag: overal mensen op de werven en lichtjes in de bogen van de gracht. Ik vond het geweldig.”

Wat is je lievelingsplek in Utrecht?

“Dat is de bibliotheek op de Neude. Het gebouw is prachtig en de sfeer is zo leuk. Helemaal bovenin zitten altijd een heleboel mensen te studeren en overal in de zitjes zijn mensen aan het lezen, praten of werken. Of ze luisteren naar muziek die op de vleugel wordt gespeeld. Van al die bezige mensen word ik vrolijk.”

Heb je een mooie herinnering aan de stad?

“Eind jaren 70 was SOIA er nog niet. Op die plek, waar het Amsterdam-Rijnkanaal en Merwedekanaal bij elkaar komen, ging ik vaak met vrienden zitten. We namen wat te drinken mee en keken naar de schepen en de golven. Het water klotste daar flink. Het was heerlijk.”

Utrecht is…

“…vriendelijk en kleinschalig.”

Het verhaal gaat over Nina (12). Ze woont samen met haar vader, een animatiefilmregisseur, en haar kleine broertje. Hoewel ze haar moeder al vroeg verloor, moet ze niets hebben van mensen die medelijden tonen. Nina wil schrijver worden en klopt aan bij haar buurvrouw voor hulp. De film verscheen in 2024 in Hongarije. Sinds juli dit jaar is de familiefilm ook in Nederland te zien. In Utrecht draait de film inmiddels niet meer, maar wel in Amersfoort, Amsterdam, Deventer, Nijmegen, Maastricht, Groningen en Rotterdam.