In de rubriek Utrecht Volgens spreken we een bekende of onbekende Utrechter. Vaak met een actuele aanleiding en altijd met een paar standaardvragen over het leven in Utrecht.

Naast zijn werk als programmamaker van onder meer de FOMO-show en Tobi’s eetclub, podcastmaker van De Stijn, Tobi en Jeppe Show, DJ De Makelaar en kookboekenauteur, is Tobias Camman nu ook te zien in het 25e seizoen van Expeditie Robinson. Ondanks zijn drukke agenda besloot de 36-jarige bourgondiër, zoals hij zichzelf omschrijft, zijn passie achterna te gaan. Hij opende begin september zijn eigen wijnwinkel, Chatobi, aan de Nachtegaalstraat. 

Hoe heb jij jouw deelname aan Expeditie Robinson ervaren?

“Nou, ik heb de wijn wel gemist. Het was vreselijk en ik keek er ontzettend tegenop. Maar ergens was het wel een goede ervaring om met niks op een eiland te zitten. Je komt er daar toch wel snel achter wat er echt telt in je leven. Ik heb er drie dingen uitgehaald voor mezelf waar ik me nog steeds aan vasthoud.”

“Het eerste is: geen nieuwsapps meer. Dat werd een soort spiraal van depressie, waarbij ik alleen nog maar die apps aan het openen was om maar een soort grip te hebben op alle ellende in de wereld. Het tweede is: vaker leuke dingen plannen. Meer van het leven genieten in plaats van de trein laten doordenderen. En als laatste, waar ik echt zin in had: koken. Voor nu ben ik een kanaal begonnen waar ik een kookprogramma opneem, maar ooit wil ik heel graag een eigen restaurant openen. Het is dus ergens wel heel therapeutisch geweest, maar ik ga het nooit meer doen.”

Tekst loopt door onder de foto

Hoe is Chatobi tot stand gekomen?

“Ik was ooit te gast bij een podcastopname van Pim en Marcel, met wie ik Chatobi ben begonnen. Zij zitten al heel lang in de wijn en hebben daar een podcast over. Dat klikte heel goed, en ik reed zelf toen elk jaar één of twee keer – lag eraan hoeveel ik dronk – naar een wijnhuis in de Elzas. En toen dacht ik: is het niet leuk om dat samen te importeren en een klein webshopje te starten met alleen die wijnen? Ik vond dat namelijk zo’n leuk huis, en dat was niet te koop in Nederland. Maar ja, ik hou eigenlijk ook wel van champagne, dus besloten we dat er ook maar bij te halen. Zo begon het eigenlijk: als je dit hebt…dan moet je eigenlijk ook dat hebben. En nu proberen we het gewoon compleet te krijgen, in ieder geval voor Europa.”

Wat maakt Chatobi uniek?

“We werken alleen maar met kleine wijnhuizen en kennen alle makers persoonlijk. Binnen de wijnwereld is er heel veel ‘namedropping’ over grote en bekende huizen, maar die kent iedereen wel. Bij de kleine makers kan je nog echt hele goede onontdekte wijnen vinden. We vinden het leuk om deze makers in de spotlight te zetten. Met ons team reizen we om de twee maanden naar een ander gebied toe om wijnen te zoeken en makers te ontmoeten. Mijn vriendin gaat ook mee en filmt dit allemaal.”

“Je moet er echt naartoe gaan om het gebied en de smaak goed te begrijpen. Dat is best intensief en kost wel wat tijd, maar we willen echt de tijd voor ze nemen en het verhaal vertellen. Voor veel wijnboeren maken we echt het verschil. Bijvoorbeeld bij het champagnehuis dat we importeren: zij maakten wel al zelf wijn, maar verkochten altijd een deel van hun druiven aan een groot wijnhuis. Afgelopen jaar was het de eerste keer dat ze al hun druiven zelf hebben gehouden, omdat we zoveel afnemen en hij het daardoor aandurft om volledig zijn eigen wijn te maken.”

Je hebt natuurlijk al een drukke agenda. Is het niet wat veel om dit ook nog met Chatobi te combineren?

“Ik ben heel snel verveeld, dus ik doe het liefst gewoon alles. En dan loop je soms ook weleens tegen een muur aan. Maar ik denk dat je pas een burn-out krijgt als je te lang iets tegen je zin in doet. Kijk, de schoorsteen moet natuurlijk ook wel roken en hier wordt je niet rijk van. Dit is echt liefhebberij en hier word ik het gelukkigste van, maar ik vind vooral de mix heel leuk.”

“Als ik bijvoorbeeld alleen de wijnwinkel had, zal het ook wel weer gaan borrelen om iets te gaan maken. Het klinkt misschien raar, maar ik ben redelijk introvert. Als ik iets op beeld doe, ben ik heel streng voor mezelf of het wel leuk of grappig genoeg is. In zo’n winkel hoeft dat niet. Op straat vind ik het ongemakkelijk om met mensen te praten, maar hier kan ik het gewoon lekker over wijn hebben. Die flessen zijn toch een beetje mijn kindjes.”

Zou je ooit ook een wijnbar willen openen?

“Absoluut. Ik heb zelfs al een naam. Maar ik moet vooral mijn vriendin, die hier alles runt, eerst nog overtuigen. Zij is uiteindelijk degene die de kar moet trekken. Papa is natuurlijk gewoon weer ergens aan het filmen voor een of ander programma, maar zij is degene die echt het harde werk verzet.”

Waar drink je het lekkerste biertje in Utrecht?

“Ik heb laatst bij PJAY, aan de Biltstraat, een heerlijk biertje gedronken. Dat is echt een hele leuke, nieuwe plek. Het is een beetje een Spaans barretje met ontzettend lekkere hapjes. Je moet vooral de maïs proberen. Je bestelt wat wijn, je bestelt wat bier en gaat gewoon op een kruk aan de bar zitten. Heel klein, maar echt heel fantastisch.”

Wat mist Utrecht?

“Vroeger had ik gezegd, goede horeca. Het Utrecht dat ik mij herinner als kind is heel anders dan het Utrecht van nu. Het was heel kleinburgerlijk; de restaurants serveerden kipsaté of varkenshaas met champignonsaus. Het was geen bourgondische stad waar mensen uit eten gingen. Wij gingen misschien één of twee keer per jaar, en dan naar de Griek. Maar de horeca is hier nu echt fantastisch. Toch vind ik Utrecht, als ik het bijvoorbeeld vergelijk met Amsterdam, nog steeds wat kleinburgerlijk. Het mag wat wereldser, wat kunstzinniger. Het is allemaal nog een beetje bekrompen. Utrecht mag wat mij betreft iets meer joie de vivre hebben.”

Utrecht is…

“…de goede kant op aan het gaan. Ik heb eigenlijk altijd heel erg op Utrecht afgegeven en die woorden moet ik nu een beetje terugnemen. Ik heb het hier nu ontzettend naar mijn zin.”