Vanaf augustus vorig jaar ben ik de vader van een Lombokkertje, ofwel een jongetje dat geboren is in Lombok. Voordat het Lombokkertje er was, had ik het vaak gehoord: een kind brengt veel extra’s in je leven. Ik geloofde het altijd wel. Maar nu het zo ver is, ervaar ik het. Er gaan nieuwe werelden voor me open. En zeker in de straat die een wereld op zich is. De Kanaalstraat.

De Kanaalstraat was altijd al het leukste op deze middag. Maar met de kleine is het nog veel leuker. Zo leuk dat die straat er iets mee moet doen. Ik zie de duizenden mensen al toekijken. En ik zie ook al de vaders en moeders die klaar staan met hun kleine. Hun kleine in de wandelwagen. Want daar gaat het vooral om, om die wandelwagen. De eerste zaterdagmiddag dat ik met de wandelwagen door de Kanaalstraat liep, zal ik niet meer vergeten. Terwijl ons Lombokkertje sliep, was ik op mijn wakkerst. Maar dat moest ook wel. Anders kwam ik nergens op die drukke Kanaalstraat. Want als ik niet zou opletten, reed ik met de wandelwagen tegen mensen, kramen, groenten en auto’s aan. En dan kreeg ik alleen maar scheve gezichten. En was de gemoedelijke sfeer in die straat snel omgeslagen. En dat wilde ik niet op mijn geweten hebben. En de kleine vast ook niet. Dus werd het slalommen. Manoeuvreren. De ruimte zoeken.

Eerst nog voorzichtig – maar alras behendig – liep ik van de Rabobank naar de Damstraat. Sturend langs Lombokkers en toeristen, kwebbelende vrouwen en rokende mannen, spelende kinderen en uitpuffende senioren, foutgeparkeerde auto’s en onhandig neergezette wandelwagens, en groente, fruit en elektronica. En dat ging goed. Heel goed. Zo goed dat ik me tegelijk Nicolien Sauerbreij, Sebastian Vettel en Dries Mertens voelde. Zonder iemand aan te raken, had ik vrij snel de Damstraat gehaald. Die straat liet ik vervolgens rechts liggen. Mijn adrenalinegehalte was inmiddels zo hoog dat ik meteen terug wilde. Om het nogmaals te ervaren. Dus stak ik de straat over, om aan de andere kant van de weg weer terug te lopen. Dit keer moest ik ook geldtrekkers  bij de geldautomaten, de reclameborden en de mooiste bloemen ontwijken.

Toen ik een pitstop maakte bij Kopi Susu was ik helemaal opgewonden over deze rit. Dit moeten meer mensen gaan ervaren, dacht ik. En ook voor toeschouwers is het vast heel spannend om te zien hoe zo’n wandelwagenslalommer door de Kanaalstraat loopt. Ik wist het zeker: dit moet een wedstrijd worden. Om de beurt moeten jonge vaders of moeders met hun kinderwagen van de Rabobank naar de Damstraat rennen. En weer terug. Wie het retourtje Kanaalstraat het snelste aflegt, is de winnaar. Ik zag het al voor me: duizenden mensen die uit de ramen van de huizen van de Kanaalstraat hangen en de slalommer aanmoedigen. De mensen op straat zeggen niets. Nee, zij behoren tot de normale obstakels van deze straat, en moeten zich ook zo gedragen.

Het kan niet anders dan dat dit een enorm succes wordt. Als je al ziet hoeveel adrenaline het mij al oplevert, zal een wedstrijd met de wandelwagen al helemaal een spektakel opleveren. Een spektakel dat ook over de grenzen zal aanspreken. Misschien kunnen we per land een wandelwagenslalommer afvaardigen. En krijgen we hier een soort van Europees Kampioenschap.

The European Championship Canal Street Running. Klinkt dat even goed. Nee, het woord wandelwagen komt niet terug in Canal Street Running. Maar als de race een keer is geweest, weet iedereen wat er met deze sport wordt bedoeld. En komen de deelnemers automatisch met een wandelwagen aanzetten. Met een wandelwagen met hun kind erin. Want met het kind is het allemaal begonnen. En de werelden die het opent en de extra’s die het biedt.
Eerder gepubliceerd op Lombox.nl