FC Utrecht heeft een nieuwe kledingsponsor. Vrijdag werd een vierjarige overeenkomst met Hummel getekend en dat is mooi nieuws. Mooi genoeg voor een goed glas in het stadion, misschien zelfs een bescheiden feestje en verder een persbericht. Zo gaan die zaken meestal. Bij onze club gaat dat tegenwoordig anders. De FC organiseert “iets” op het stadhuis. De supporters werden van harte uitgenodigd om dit “iets” (een ander woord kan ik even niet bedenken) bij te wonen.

Lees een passage uit het persbericht van FC Utrecht. “Wij zijn trots op onze nieuwe kledingsponsor en dat willen we laten zien”, zegt Van Schaik. “We kunnen ervoor kiezen om een handtekening onder het contract te zetten en verder te gaan, maar dat doen we in dit geval niet. We pakken het anders aan. Het belooft een spektakel te worden vrijdag. We roepen iedereen op om vrijdagmiddag naar de Stadhuisbrug te komen en als eerste het nieuwe thuisshirt te aanschouwen.”
FC Utrecht en spektakel? Dat hebben we de laatste tijd te weinig gezien. Dus onmiddellijk op het fietsje naar het stadhuis. Waarom ook alweer het stadhuis? Omdat Hummel en FC Utrecht deze overeenkomst zien als een huwelijk. En huwelijken worden op het stadhuis…Inderdaad daarom.
Het is een uur en we sluiten ons aan bij de opgekomen menigte van een mannetje of vijftig. Daaronder passanten die zich afvragen wat hier nou weer aan de hand is, een paar supporters en twee colporteurs van dagblad Trouw die zich verveelden. Het regent en daar kan niemand wat aan doen. Toch zorgt het voor een troosteloosheid die perfect aansluit bij dit moment. Want wat gebeurde daar verder op die Stadhuisbrug?

Er stonden twee mannen op het bordes. De ene was de altijd opgewekte FC Utrecht-directeur Wilco van Schaik, de ander was een wat beteuterd kijkende Hummel-directeur Marthijn van Pothoven van Deventrade. Wilco benadrukte de voortreffelijkheid van Hummel en Marthijn die van FC Utrecht. De heren zetten een handtekening en Wilco schreeuwde “dat de twee nu een setje zijn.” Vervolgens werd er wat confetti gestrooid, hoorden we The eye of the tiger en deden acht meisjes in Hummelkleding een onnozel dansje. In totaal duurde dit spektakel een klein kwartier.
We hadden het nieuwe shirt bewonderd op een spandoek. Vreemd? Ja eigenlijk wel. Maar wat moet je anders als het shirt er kennelijk nog niet is. Was dat het dan? Ja, dat was het. Geen shirt, geen speler, geen drankje voor de supporters. Ik heb leukere huwelijksfeesten meegemaakt.  Het publiek ging  huiswaarts in de wetenschap dat ze getuige waren geweest van een surrealistische ervaring. Een soort Herenleed anno 2012.
Ik stapte ook maar weer eens op mijn fiets en vroeg me af wie dit had bedacht? Ik vrees dezelfde man die het woord “belevingsproduct”  introduceerde. Wilco neem jezelf, de club en ons serieus. Doe dit nooit meer!