De beats komen je tegemoet dreunen, de uitsmijter heeft net met een serieuze blik je identiteitskaart bekeken. De rij voor de jassen is lang, te lang. De dames achter de balie lopen zich de benen uit het lijf, maar toch blijven de jassen maar komen. Je trekt je portemonnee om geld te pakken voor je eerste biertje. Op dat moment hoor je een krijsende vrouwenstem: “Dames, afknijpen!”

De deuren van de zaal naar de hal van de Tivoli zwaaien weer open. Hordes mensen lopen de zaal in en uit. Een groepje dames met korte rokjes en de mobiele telefoons in de handen is op weg naar het toilet. Helaas, een veelgezien euvel voor de dames: de rij voor het toilet. Wij heren hebben het makkelijk, we leggen 25 cent in het bakje, lopen naar binnen, vinden de eerstvolgende vrije toiletpot en laten het lekker lopen. Voor dames ligt dat anders. Wachtend op een vrije toilet moeten ze eerst een behoorlijke tijd in de rij staan. Binnen gaan alle mensen flink tekeer. Hoofden zwaaien heen en weer, een knipoog wordt uitgewisseld en de bar kan het aantal bestellingen nauwelijks aan. Terwijl de DJ het volgende plaatje begint te mixen, worden er aan de bar nog vier biertjes besteld door het meisje naast me. Tja, het is duidelijk, ze is erop uit gestuurd om bier te gaan halen. Ondanks de horecaprijzen wordt er massaal besteld. En dat zullen de mensen weten. Want voor je het weet sta je drie drankjes verder in de rij voor het toilet.

Ik heb eens gefascineerd staan kijken hoe het er bij de Tivolitoiletten eraan toe gaat. De dame die de toiletten beheert, deelt ook de snoepjes uit en veegt eens in de zoveel tijd het geld van het bordje. Lekker fris, is het eerste wat in me opkomt. Ik bedenk me dat die lolly die je voor vijfentwintig cent koopt, de bacteriën bevatten van kleingeld en de vieze wc-brillen. Klein voordeel: men betaalt vooraf. Zo hoef je niet bang te zijn voor vieze mensen die na het plassen de handen niet wassen. Terwijl de dames één voor één naar binnen schuifelen, overlegt de vrouw met een man. De man heeft een snor, zit onderuit gezakt in zijn stoel en kijkt een beetje rond. Hij bromt wat. Net als hij is uitgebromd, steekt de poetsvrouw haar hoofd in de deuropening van de damestoiletten. “Daaames! Aaaafknijpen! Tempo! Er moeten nog meer mensen.” En op het moment dat ze het roept, schrikt het meisje wat net in de deuropening stond te wachten zich wezenloos. Dat had ze niet zien aankomen. Ze knijpt haar oren dicht en kijkt boos achterom. Het hindert de toiletdames niet, ze roept nog een keer dat de dames op de toiletten moeten aanmaken en gaat dan op haar stoel zitten. Onderuitgezakt wachtend totdat ze over vijf minuten weer kan schreeuwen. Het is net de markt…

Daan Langkamp is student journalistiek en beschouwt voor DUIC het Utrechtse studentenleven.