Een glansrijke carrière in de verzekeringsbranche is helaas aan mijn neus voorbij gegaan. Ik wilde gewoon mijn werk doen. Als ik mijn toenmalige manager aansprak op de alsmaar stijgende werkdruk en de constante veranderdrift zei hij steevast: ‘Wen er maar aan, dat is de toekomst!’Mijn manager en ik, we hebben afscheid van elkaar genomen. Als ik door Utrecht fiets moet ik echter nog regelmatig aan hem denken. Ik wil gewoon wonen, maar kan maar beter wennen aan toenemende drukte en constante verandering.

Ik woon in Zuid. Zuid noord om precies te zijn, net buiten de singels en voorbij het spoor. Aan dat spoor wordt sinds enige tijd flink gewerkt. Bijna wekelijks ontvang ik van afwisselend de gemeente en ProRail bewonersbrieven die mij informeren over op handen zijnde werkzaamheden en/of wegafsluitingen. Netjes, ze doen beiden hun best. Als ik echter een week later op een regenachtige dag de stad in fiets ben ik natuurlijk allang weer vergeten dat de Bleekstraat die dag voor het verkeer is afgesloten. Er zit dan niets anders op dan een stuk omfietsen om niet alleen zeiknat, maar ook net iets te laat op mijn afspraak te verschijnen.

In de tijd dat ik nu in Zuid woon hebben zich in alle rijrichtingen, voor zowel fiets als auto, al heel wat wegwerkzaamheden voorgedaan. Zo werd bijvoorbeeld de directe aanrijroute naar mijn woning voor maar liefst een half jaar afgesloten met alle ongemakken van dien. Ik woonde er net! Het ‘herinrichten’ van de Baden Powellweg, iets later, bleek niet in één keer te kunnen. Ergens daar tussenin werd ook de Albatrosstraat nog afgesloten. De Diamantweg werd in twee fases opgeknapt en in een later stadium ging ook de aangrenzende Oranjebrug dicht, of eigenlijk open, voor een onderhoudsbeurt. Iets zuidelijker werd de Socrateslaan aangepakt en inmiddels is ook de Balijelaan op de schop. De Croeselaan is gelukkig net weer opengesteld en ik vergeet vast nog een project of drie, maar het beeld is duidelijk denk ik?

Gewoon wonen heeft iets te maken met gemak. Je wilt naar je werk en weer terug. Je wilt een boodschap doen, naar de film of uit eten in de binnenstad of naar een vergadering in noord. Simpele dingen zeg, maar. Dat je daarin met enige regelmaat wordt belemmerd is jammer. En dat je sneller dan je lief is weer vloekend in de regen door het zand loopt te ploeteren met je fiets aan de hand is ook jammer. Een betere spreiding van wegwerkzaamheden zou de gemeente sieren en bewoners meer woongenot opleveren. Maar, zoals mijn vroegere manager al zei: ‘Wen er maar aan, dat is de toekomst.’