“Heb jij in Hoograven gewoond?” vroeg de man achter de toonbank van vishandel Lijffijt en de Jong in de Biltstraat “Ja, maar moet ik jou kennen?” was mijn reactie. “Ik weet het niet, je komt me bekend voor.” Hij pakte de vis in en deed  nog een poging. “Heb jij de bij de VARA gewerkt?” “Ja, maar dan ben jij..?”

Ik stelde de vraag en wist gelijk het antwoord. Tegenover me stond Gerrit Lijffijt, journalist bij de Nieuwe Revu in de tijd dat het blad er nog toe deed. Toen tijdschriftjournalistiek er nog toe deed. Gerrit Lijffijt, de man die over alles kon schrijven maar nooit de gemakzuchtige pen hanteerde. Gerrit schreef verhalen waarvoor je het blad kocht. Zelf deed hij daar niet verheven over, hij was en bleef de Utrechter die niets moest hebben van dikdoenerij of kapsones.  En nu stond Gerrit Lijffijt zomaar in een viswinkel in de Bilstraat.

Hoezo? Gerrit vertelde. Over hoe VNU werd overgenomen door Sanoma en daarmee langzaam de lol verdween. Waar ooit de verhalen in de café’s in de buurt van de Stadhouderskade tot stand kwamen, werd de standplek een kantoorkolos. De romantiek was verleden tijd. De inhoud stond niet langer centraal, marketingmanagers kwamen ongeveer bij de journalisten op schoot te zitten. Hoe en wanneer zijn carrière precies in het slop raakte, werd me niet helemaal duidelijk. Ik neem aan dat hij slachtoffer werd van een reorganisatie. Hij had niet het karakter om op een handige manier zijn baantje veilig te stellen. Toen zijn avontuur bij Nieuwe Revu eindigde, heeft hij onder andere geschreven voor Prensa, een autoblad, een verzekeringsblad en een voetbalblad.

Het was geen uniek verhaal dat Gerrit vertelde. Het was het verhaal van een generatie topjournalisten die te jong waren om te stoppen en vaak te oud om wat anders te doen. Met het opmerkelijke verschil dat Gerrit wel de moed had om een andere richting in te slaan. Hij was klaar met de journalistiek in de marge en volgde een opleiding voor de vishandel. Hij vond in Jelle de Jong een partner en samen zetten ze een prachtige zaak op. Daar stond hij dan, schort om, met die karakteristieke wat norse kop de haring te fileren. Het leek me een verhaal met een honderd procent happy end. Bij het afrekenen kwamen we toch weer even bij het verleden terecht. “Ik schreef graag voor de VARA. Maakte ik een verhaal met Kraijcek voor de Nieuwe Revu, kon ik de verkorte versie bij jullie kwijt. Toch snel verdiend.” Ik wist het nog. We besloten het gesprek snel voort te zetten. Locatie zou vanzelfsprekend Bar Binnenbest zijn. Aan de overkant en ooit uitvalsbasis voor de studenten aan de School voor de Journalistiek. Het is er niet van gekomen. Toen ik de viszaak belde voor een afspraak bleek Gerrit er niet meer te werken.

Vorige week werd bekend dat Gerrit Lijffijt op 56-jarige leeftijd is overleden. Nieuwe Revu is inmiddels verkocht. Het onvermijdelijke einde van zijn blad hoeft hij niet meer me te maken.

Gerrit Lijffijt wordt donderdag gecremeerd.

Michael Kroonbergs