Afgelopen vrijdag vierden we de eerste verjaardag van het Lombokkertje in Park Oog in Al. Ofwel in ons mooie Utrecht. Had ik mijn eerste feestje hier maar kunnen geven, dacht ik nog. Maar helaas …. Hoewel, misschien is dat ook wel goed dat ik mijn feestje niet hier heb gegeven, dacht ik er meteen achteraan. Zo’n gedachtewissel gebeurt me wel vaker de laatste jaren.

Als import-Brabo heb ik al vaak gedacht dat ik hier eigenlijk al veel langer had moeten wonen. Die historie hier, met die grachten en het museumkwartier. Die sfeer hier, die voor een groot deel door de studenten wordt bepaald. De filmtheaters. De vele leuke restaurantjes. En dan natuurlijk het mooie Lombok waarin we wonen. Hier had ik veel langer van willen genieten. Stel dat ik hier was geboren, dan had ik dit alles met paplepel meegekregen. Wat voor leven zou ik dan hebben gehad? Maar kort na zo’n gedachte besef ik dat ik het al die jaren zonder Utrecht ook goed heb gehad. Ja, ook in Eindhoven. Wie weet als ik daar niet had gewoond, had ik de Domstad nooit zo kunnen waarderen.

Maar goed, dat weet ik niet. Net zo min weet ik wat er van mij geworden zou zijn als ik hier geboren was. Maar wil ik daar een beetje een idee van krijgen, dan moet ik het Lombokkertje goed in de gaten houden. Die is in deze stad geboren, en heeft het allergrootste deel van zijn nog korte leventje hier doorgebracht. Soms heb ik ook wel bij hem gedacht: die kleine boft toch maar. De eerste keer dat hij zijn ogen opendeed, zag hij Utrecht. De eerste keer dat hij buiten kwam, was in Utrecht. En de eerste bomen die hij zag, waren in Utrecht. En straks als hij zelf gaat lopen, ontdekt hij deze stad. Maar ook na deze gedachten vraag ik me af of het wel zo goed is voor ons jochie om hier groot te worden. Want als je eenmaal in zo’n stad woont, ben je al gauw verwend. En is wat daar buiten is, al snel minder. Dat wordt wat als hij een keer naar een andere stad moet verhuizen. Of beter gezegd, dat wordt niks.

Maar zelfs als hij hier voor altijd blijft wonen, gaat het voor hem misschien tegenvallen. Ik bedoel, na een wandeling langs het zoveelste mooie historische plekkie wordt het toch wel wat saai. Alweer zo’n leuk restaurantje gaat toch  vervelen. Na weer zo’n dynamische groep studenten in de stad, verlang je naar wat hangsenioren. En als ook je 33^e verjaardag in het zoveelste Utrechtse park heel geslaagd is, verlang je toch wel naar een vechtpartijtje. Utrecht wordt zo al snel wat afgezaagd. Saai. En dat maakt zijn leven er niet leuker op. En daar wil ik als papa natuurlijk wel wat tegen doen. Zodat hij zijn stad meer gaat waarderen. En tegelijkertijd beseft dat er ook nog wat te wensen is.

Misschien moet ik hem maar aanmoedigen om een paar jaar in Eindhoven te studeren. Zodat hij bij terugkomst – of tussendoor bij het brengen van de was – Utrecht weer meer gaat waarderen. Of anders geef ik hem een seizoenskaart voor PSV. Daardoor ervaart hij 17 keer per jaar dat Utrecht toch wel specialer is. En tegelijkertijd ervaart hij in het stadion dat er in Utrecht nog veel te wensen over blijft. En natuurlijk neem ik hem ook mee op reis. In Venetie ziet hij dat het historisch gezien nog mooier kan. Maar dat de sfeer daar toch veel minder is. In Parijs zal ik met hem laten kennismaken met het lekkerste eten dat er is, maar zal hij ervaren dat het vaak niet zo gezellig is als in de eetcafés van Utrecht. En in New York gaan we naar Central Park. Ja, dat is pas een groots park, maar te groot om er een gezellige verjaardag te vieren.

Zo hoop ik ervoor te zorgen dat hij Utrecht op zijn waarde blijft schatten. En dat hij blijft beseffen dat Utrecht speciaal is. Maar eerst moet hij dat zelf maar ontdekken. Stapje voor stapje, en dan steeds wat sneller. Wat een heerlijke tijd moet dat zijn voor zo’n kleine. Maar je hoort me niet denken:  had ik dat ook maar. Nee, het is goed zo. Het is al mooi genoeg om hem Utrecht te zien ontdekken.