Ik zie hem bijna dagelijks lopen op weg naar de supermarkt. Keurig verzorgd met zijn boodschappentas in de hand kijkt hij om zich heen naar wat er gebeurt op straat. Soms blijft hij even staan om zo’n straattafereel beter in zich op te nemen: een auto die te hard rijdt, fietsers op de stoep, de glazenwasser die met zijn hoogwerker de doorgang blokkeert. De oude man vindt er het zijne van, blijkt telkens als hij hoofdschuddend verder loopt.

Vanmorgen zag ik hem weer en weer bleef hij even staan. Dit keer keek hij echter niet om zich heen maar greep hij naar de leuning van de trapopgang die hij passeerde. Met zijn blik op de grond gericht zag ik hem een paar keer diep ademhalen om vervolgens zijn hoofd weer op te heffen en zijn weg te vervolgen. De omgeving ging aan hem voorbij. ‘Het is begonnen’, mompelde ik en mijn gedachten gingen terug naar november vorig jaar.In een bomvolle Getrudiskerk werd op 10 november 2010 afscheid genomen van ome Joop. Naast een kleine kring familieleden, vrienden en kennissen waren daarbij alle kinderen van de Gertrudisschool, hun leerkrachten en een grote groep ouders aanwezig. Zij vormden een erehaag toen zijn kist, vol bloemen en werkstukjes van de kinderen, de kerk werd uitgereden. Menigeen kon een traan niet onderdrukken. Joop Fangmann, ome Joop in de volksmond, werd 83 jaar en was 50 jaar als vrijwilliger verbonden aan de school van mijn kinderen.

Utrechter in hart en nieren was ome Joop, zo bleek als ik af en toe eens een praatje met hem aanknoopte. Hij kende ‘zijn’ kinderen, hun ouders en zelfs hun grootouders. Hij kon prachtige verhalen vertellen over de buurt zoals die vroeger was en de buurtbewoners van toen. Hij vond het zijne van de huidige ontwikkelingen in zijn stad en stak dat niet onder stoelen of banken. En hij zat vol grappen, ik heb hem nooit zien somberen. Zelfs niet toen zijn hart hem langzaam aan in de steek liet. Ome Joop was een monument!

De laatste keer dat ik ome Joop zag fietste hij kromgebogen over zijn stuur en gevaarlijk traag op nagenoeg dezelfde plek waar ik de keurig verzorgde oude man vanmorgen pas op de plaats zag maken om op adem te komen. De oude man en ome Joop, zij representeren alle oudere Utrechters die dagelijks door de straten schuifelen en hun stad bekijken vanuit het perspectief dat ze er zelf wellicht niet lang meer deel van zullen uitmaken. Ooit waren zij het die de stad met leven vulden. Wellicht wordt het tijd voor een eerbetoon door ze simpelweg eens aan te spreken. Ze hebben vast en zeker een mooi verhaal te vertellen.