De dingen kunnen vreemd lopen. Ben je als aannemer ‘nietsvermoedend’ bezig met een grootschalige renovatieklus aan flats uit jaren 60, blijkt er zich ineens spuitasbest te bevinden achter de voegen van twee woningen. Sterker nog…er blijken asbestdeeltjes te zijn vrijgekomen. Wat doe je dan? Die vraag staat in Utrecht, wat zeg ik…in héél Nederland, al centraal sinds ik op 23 juli terugkwam van vakantie. Met name over de communicatie rond de ‘asbestcrisis’ op Kanaleneiland lijkt het laatste woord nog niet gesproken. De kritiek komt uit alle hoeken!  

Dat er zich te allen tijde crisissituaties kunnen voordoen was ook mij al gebleken tijdens mijn vakantie. Terwijl ik nietsvermoedend over de hippiemarkt in Es Canyar op het zonnige Ibiza liep te struinen, lag mijn vader (87) in het ziekenhuis met een hartinfarct. Gelukkig niet ernstig of bedreigend, bleek uit nader onderzoek, en dus besloot mijn familie om mij niet over het voorval te informeren. Een dergelijk bericht zou de vakantiepret maar bederven.

Wat mijn familie echter zwaar had onderschat was de kracht van de social media. Na te hebben gegeten bij een gezellig tentje aan de baai van Cala Llonga besloot ik op weg naar mijn appartement nog even snel Twitter en Facebook te raadplegen. In de overbezette WIFI lounge bij het complex waar wij logeerden las ik op Facebook een bericht van mijn tante, die mijn vader sterkte wenste na zijn thuiskomst uit het ziekenhuis. Er gingen honderd alarmbellen tegelijk af in mijn hoofd. Wat was er in godsnaam aan de hand?

Enfin…het is allemaal goed gekomen, maar waar ik graag even bij stilsta is bij wat er wordt besloten in een crisissituatie. Natuurlijk is er tussen het infarct van mijn vader en de asbestbesmetting op Kanaleneiland geen enkele ander verband te leggen, dan dat ook daar de gezondheid in het geding was. Maar toch…er is een situatie en wat doe je dan? Niet direct in een stuip schieten, dacht mijn moedertje. Eerst dat nadere onderzoek maar eens afwachten en dan zien we wel. Zo ook hebben de verantwoordelijke aannemer, woningcorporatie Mitros en wethouder wonen Gilbert Isabella gereageerd op de asbestvondst aan de Stanleylaan.

En wat maar weer eens bleek: geen enkele crisis verloopt zonder chaos en achteraf heeft altijd iedereen commentaar. Zo ook op Kanaleneiland. Verantwoordelijke instanties hebben meestal te maken met een gebrek aan voldoende tijd én mankracht om in een crisissituatie goed te kunnen opereren, zeker in vakantietijd. Daarnaast is besluitvorming in dergelijke situaties altijd gebaseerd op informatie van dát moment en is dat meestal niet compleet en ook niet altijd volledig betrouwbaar. Kortom, bij de volgende crisis die zich aandient zal je zien dat er achteraf ook weer van alle kanten commentaar komt.

Hoe de zaken precies zijn gelopen en of er bij de betrokken partijen een draaiboek heeft klaargelegen voor een dergelijk incident moet uit het lopende onderzoek nog blijken. Gezien de gevaren die het vrijkomen van asbest mee zich meeneemt en uitgaande van het feit dat men wist van de aanwezigheid van asbest zou je denken dat men was voorbereid. Vooruitlopend op de renovatie zond Mitros alle betrokken bewoners een brochure waarin zij meldde precies te weten waar het asbest zit en dat het verwijderen van asbest volgens strenge regels zou plaatsvinden. Niemand hoefde zich volgens de woningcorporatie zorgen te maken over gezondheidsrisico’s. Menigeen zal zich daar de komende tijd dus nog wel eens achter de oren krabben…