Op een regenachtige zondagmorgen valt aan de ontbijttafel het besluit om met ons gezin het kort geleden heropende Scheepvaartmuseum te bezoeken. Op weg naar Amsterdam en op de weg terug ervaar ik die dag de troosteloze aanblik die Noordwest Utrecht biedt vanuit de trein.

Toegegeven, op een regenachtige dag ziet niets er op zijn best uit, ook ik niet. Maar zittend in de trein richting Amsterdam en later die dag richting Utrecht, vraag ik mij af of ik de enige ben die wordt overmand door somberheid. Langs het spoor in noordwestelijke richting is het binnen de stadsgrenzen een aaneenschakeling van naoorlogse woonwijken in verval, verwaarloosde bedrijfspanden, braakliggende terreintjes met scheve en door onkruid overwoekerde hekwerken en muren met graffiti van de slechtste soort zover het oog reikt. Heeft daar ooit een visie of plan aan ten grondslag gelegen?

Bij StadsOntwikkeling Utrecht, zo lees ik later op de gemeentelijke website, werken 643 medewerkers aan het ontwikkelen en in stand houden van de ruimtelijk-functionele kwaliteit van de stad. Dat leidt, zo staat er letterlijk, ‘tot meer kwaliteit om te wonen, te werken, te recreëren en de stad te bezoeken’. Wordt het dan niet eens tijd om die 643 medewerkers tegelijkertijd in de intercity vanuit Utrecht naar Amsterdam en weer terug te laten reizen op een regenachtige zondag? Ik ben benieuwd of en waarin zij precies de inspanningen van hun werk menen te herkennen.

Ik snap met u, dat je niet zomaar een woonwijk of industrieterrein tegen de vlakte gooit om er vervolgens aansprekende, eigentijdse nieuwbouw neer te zetten. Daar zijn doorgaans vele jaren van praten, onderzoeken, plannen, onteigenen, ontwikkelen en bouwen voor nodig. Maar met kwaliteit als kernwoord van het Stadsontwikkelingsbeleid verwacht je toch, dat op zijn minst één van de 643 medewerkers de drang voelt om tijdens een doordeweekse vergaderingen eens een balletje op te werpen over de aanblik van Utrecht op dat stuk spoortraject.

Momenteel wordt er in en met Noordwest veel gepraat en afgestemd over een reeks kleinschalige projecten ter verfraaiing van buurten en ter verbetering van de veiligheid aldaar. Misschien moeten die gesprekken eens worden opgeschaald naar een heel ander niveau. Geen nieuwe bloembakken of perkjes, maar een heel nieuw, kwalitatief hoogstaand Noordwest vanaf het Centraal Station tot aan de stadsgrens. En wel zo, dat iedere treinreiziger spontaan zijn ochtend- of middagkrantje laat zakken en zijn iPhone uitschakelt om vol verwondering naar buiten te kijken, waar zich een stad laat zien waar je niet uit wilt vertrekken en waar je graag wilt aankomen. Of ben ik nou de enige Utrechter die zich zit op te winden over de aanblik van onze stad bij vertrek en aankomst per trein? Nou?