De ouders van het 11-jarige slachtoffer hebben op het laatste moment besloten niet bij de strafzaak aanwezig te zijn. “Wij willen doorgaan”, leest de slachtofferadvocaat voor namens hen.  “Nu aanwezig zijn zou als stilstaan voelen.” De verdachte, een 65-jarige Utrechter, is wel aanwezig en bekent meteen: “Er moet wat gebeuren.”

Op 13 februari 2025 werkt de verdachte op de fitnessafdeling van de Decathlon in Utrecht. Rond 16.30 uur komen een moeder en haar 11-jarige dochter de winkel binnen. Het meisje, dat veel sport, wil graag bij de sportartikelen kijken en raakt in gesprek met de medewerker.

Volgens het Openbaar Ministerie vraagt de man haar sportoefeningen te laten zien en of hij haar buikspieren mag voelen. Vervolgens gaat hij met zijn hand in haar broek en betast het meisje bij haar borsten en onderbroek. Ook vraagt hij haar om door haar knieën te gaan.

Wanneer de moeder terugkomt, ziet zij dat haar dochter bleek is en “anders kijkt”. Buiten vertelt het meisje overstuur wat er is gebeurd. Eenmaal thuis blijft ze huilen. De moeder doet aangifte, waarna de politie langskomt.

Bekentenis

“De winkel was vol; er waren collega’s en klanten”, verklaart de verdachte. Hij zegt dat hij wist dat wat hij deed niet mocht, maar dat hij “niet kon stoppen”. Hij vond het meisje “vrij en los” overkomen. Toen de politie hem diezelfde avond aanhield, wist hij direct dat zij voor hem kwamen. Hij is direct ontslagen een heeft een wereldwijd verbod bij de Decathlon.

Hij bekent meteen. “Het is eerder voorgekomen, maar ik ben er niet mee bezig”, zegt hij. Hij benadrukt dat hij zelf een dochter van dertien heeft en “de beschermde vadergevoelens” kent.

Gevolgen voor het gezin

De slachtofferadvocaat schetst hoe het meisje volledig overstuur raakte: paniek, angst en schaamte. De moeder was “blind van woede”. Tijdens hun geplande vakantie naar Suriname durfde het meisje niet verder dan vier meter bij haar ouders vandaan. Ze geeft zichzelf de schuld, iets waar de ouders mee worstelen.

De advocaat vordert een immateriële schadevergoeding van 1.000 euro en 67 euro aan materiële schade. De kleding die het meisje die dag droeg, en die is afgegeven voor DNA-onderzoek, wil het gezin niet meer terug. Ook vraagt zij een contactverbod.

‘Aan beide kanten veel schade’

De verdachte zegt dat dit alles “hard binnenkomt” en dat hij zijn excuses had willen aanbieden. Thuis is veel ruzie, vertelt hij. “Aan beide kanten is veel schade. Daar heb ik het moeilijk mee.”

Op zijn strafblad staan eerdere zedenfeiten. Een psycholoog constateerde een stoornis, waardoor hij licht verminderd toerekeningsvatbaar is. De man krijgt behandeling en zegt nu “stevige blokkades” te hebben. Zijn vrouw heeft gezegd dat hij “nooit meer thuiskomt” als er ooit nog iets gebeurt.

Eis van de officier

De officier benadrukt hoe het meisje van vrolijk naar angstig en overstuur ging: “Haar lichamelijke integriteit is aangetast.” Ondanks het risico om betrapt te worden, zette de man door.

De psycholoog adviseert een voorwaardelijke gevangenisstraf, zodat de behandeling van de verdachte kan worden voortgezet. De officier van justitie neemt dit advies deels over en eist een gevangenisstraf van acht maanden, waarvan 131 dagen voorwaardelijk, gecombineerd met een taakstraf van 150 uur.

Daarnaast vraagt zij om een schadevergoeding van 1.067 euro voor het slachtoffer en een contactverbod tussen de verdachte en het gezin van het meisje. Ook wil zij dat de man geen contact mag hebben met minderjarigen, met uitzondering van zijn eigen gezin. De verdachte heeft zelf al 109 dagen in voorlopige hechtenis doorgebracht, een periode waarin hij naar eigen zeggen is bedreigd, omdat hij als “pedo” werd gezien.

‘Open verklaring’

De advocaat van de verdachte zegt dat het uitzonderlijk is dat iemand “zo open” verklaart. Haar cliënt heeft direct verantwoordelijkheid genomen en werkt aan behandeling. Zij kan zich grotendeels vinden in de strafeis, maar vraagt om geen contactverbod met minderjarigen op te leggen, omdat “kinderen overal zijn” en omdat dit niet door de reclassering wordt aanbevolen. Ook vraagt ze om géén taakstraf, zodat de verdachte zijn energie volledig in behandeling kan steken.

De verdachte zelf sluit af: “Ik denk dat alles verteld is. Het is duidelijk dat er iets moet gebeuren en ik kan me vinden in de 150 uur taakstraf en schadevergoeding.”