Het Wolvenplein is tegenwoordig geen plek meer voor gevangenen, maar buurtbewoners hebben de historie van de gevangenis in het project ‘Bajesverhalen Utrecht’ vastgelegd.
De Wolvenpleingevangenis was de oudste gevangenis van Nederland voordat het dicht moest wegens bezuinigingen in 2014. Het gebouw draagt sinds de oprichting in 1856 een schat aan verhalen met zich mee. Genoeg reden om deze verhalen te delen vonden buurtbewoners van de gevangenis.
Dankzij hun professionele achtergrond in films en documentaires maken hebben zij, samen met HKU studenten, de website www.bajesverhalenutrecht.nl opgezet. Geen klassieke documentaire, maar een platform met verhalen dat aangevuld blijft worden. Het verleden, het nu en de toekomst over de inmiddels ‘Vrije Wolf’ komen aan bod.
Oud-gevangenisbewaarder Frans Davidis praat over zijn achtervolgingen en de daarop volgende doodsbedreigingen. Mien Kuipers woonde tegenover de gevangenis en vertelt hoe haar eigen vader daar in 1944 werd vastgezet door de Nazi’s. Harry Versteeg, oud-directeur, herinnert zich de pijnlijke noodzaak van isoleercellen. Allemaal hebben ze een band met de gevangenis en halen op deze manier een deel van haar geschiedenis terug.
4 Reacties
ReagerenMoordplek Wolvenplein
Op het Wolvenplein voor mij doemt een flink hekwerkop met stalen spijlen dat herinnert aan het hier ooit opgesloten kwaad.
Je kunt je moeilijk voor te stellen dat deze plek een gevangenis was. Vooral als je neerstrijkt op de binnenplaats waar nu een klein dorp is ontstaan, Café The Village. Hier zitten passanten op één van de houten blokken of knusse zitjes en vertellen elkaar vrolijke verhalen. Zingen de bomen je toe met hun ruisende bladeren in de wind en heb je een uitzicht op een scharrelkippenhok en het zacht kabbelende water van de omringende Utrechtse gracht.
De vriendelijke ober met tatoeages neemt je koffiebestelling op.
Toch heeft hier recentelijk het kwaad huisgehouden. Weinigen weten van de moord op een zwarte scharrelkip. Een huishond beet- instinctief- het arme dier dood en liep hierna kwispelend weg. De mens – terug in de tijd –die zichbeestachtig gedroeg kwam er niet mee weg. Zijn rechtmatige beloning volgde in opsluiting in een benepen cel zonder enige privileges.
Slecht één enkele gelukkige die wel de vrijheid vond omdat hij Het Goddelijke Licht zag, zijn zonden aflegde waarop en waarvoor de (onzichtbare) poort naar innerlijke rust zich opende.De meesten deden het met tien vierkante meter stenen muur en een toegestane foto. Als er überhaupt nog een dierbare overbleef.
Liggend op de binnenplaats van dit plein huilde de wolf mee met de smart van diegenendie,(in een moment van waanzin)een verkeerde keuze maakten.
Voor een crime passionnel of het toe-eigenen van andermans eigendommen.
De enige die hen,ongeacht wat,trouw bleef, was de wolf.
Wakend over haar roedel als een goede herder. Zo konden de verdoemden in de late uurtjes even terugkeren naar de veilige moederschoot. Onschuldig in een moment van diepe slaap. Gekoesterd zonder oordeel over goed of fout.
De wolf ligt tegenwoordig geblinddoekt te wachten op de binnenplaats van het gevangenisplein. Zoals het een goede wolf betaamt die nooit haar roedel verlaat.
al is zij onttrokken aan haar eerdere taken.
Je weet immers nooit wat er gaat komen?
Al is het maar dat het Wolvenplein een moordplek is en blijft,om even gewoon te zijn, of een koffie te drinken.
.alsbrugmanpraten.nl
Ik ben van 1996 t/m 1999 werkzaam geweest als bewaarder in het Wolvenplein. Dat was voor mij ook een totaal nieuwe ervaring. Ik vond het een mooie oude bajes met een geweldige uitstraling. Ik heb er zeer prettig gewerkt.
Voor BajesverhalenUtrecht zijn we nog steeds op zoek naar mensen die hun eigen ervaringen met de gevangenis met ons willen delen. Dus mail ons als je een oud-gedetineerde bent, advocaat, of als je werkte op het Wolvenplein.
E-mail: wolvenburg@gmail.com
Ik heb van een oude vrouw het verhaal gehoord dat in de 2e wereldoorlog tientallen gevangenen werden gemarteld en geexecuteerd. Kan iemand dat bevestigen ?