Na de Tweede Wereldoorlog maakt Utrecht vaart met de sanering van Wijk C. Grote delen van Wijk C zijn een afbraakbuurt. De woningen in Wijk C zijn klein en in erbarmelijke staat. Er zijn veel kleine bedrijven, vooral langs de singel. Tot 1928 werd er in de smalle straten wekelijks een groentemarkt en een varkensmarkt gehouden. De sanitaire voorzieningen en de hygiënische omstandigheden zijn beroerd. In 1866 woonden er 8000 mensen in wijk C. Daarvan zijn er in 1954 ongeveer 1500 over. Wijk C en de Daalse Buurt hebben de hoogste prioriteit bij het saneren.

Wijk C is een volksbuurt. Er wonen vooral arbeiders, kleine zelfstandigen en arme mensen: rumoerig, overwegend katholiek en sterk Oranjegezind. Sommige bewoners willen in de buurt blijven wonen en verhuizen naar de overkant van de singel: de Daalse Buurt. Ook de Daalse Buurt is een volksbuurt, maar toch voelen veel Wijk C-ers zich er  niet thuis, de nieuwe buurt is te ’netjes’. Voor de oorlog zijn al veel bewoners verhuisd naar het Ondiep en de Betonbuurt in Zuilen. In de jaren 50 verhuizen bewoners van Wijk C naar de nieuwe wijken, naar woningen met veel betere voorzieningen.

De tekst loopt door onder de foto.

Wijk C wordt vanaf de jaren 50 ontwikkeld van woongebied tot kantoorgebied. De gemeente koopt panden op en breekt deze af om ruimte te maken voor kantoren en wegen. De wijk telt geen waardevolle bebouwing zoals monumenten en bestaat grotendeels uit kwalitatief slechte huizen waardoor er op dat moment geen weerstand ontstaat tegen de grootschalige sloop. Langs de nieuwe straten komen kantoren. Van de oude middeleeuwse structuur blijft weinig over. Het aantal inwoners blijft afnemen.

In 1947 is de Sint Jacobsstraat aangelegd. Deze straat naar Utrecht Noord moet de drukke Amsterdamsestraatweg ontlasten. De nieuwe weg is nog geen succes. Uit onderzoek blijkt dat fietsers de voorkeur geven aan de Amsterdamsestraatweg. Deze weg is vanaf het Leidseveer tot aan de Marnixlaan een winkelgebied, en wordt veel gezelliger gevonden.

De tekst loopt door onder de foto.

Keerpunt

In de loop van de jaren 1970 raakt het plan om van Wijk C een kantorenwijk te maken uit zicht. Van doorbraken om nieuwe wegen aan te leggen is geen sprake meer. Langzaam groeit het verzet tegen verdere sloop. Bewoners richten in 1974 het ‘Wijk C Komitee’ op. Ze protesteren om te voorkomen dat alle karakteristieke plekken van de wijk en de woonfunctie verdwijnen. Er wonen nog slechts een beperkt aantal oorspronkelijke bewoners.

De tekst loopt door onder de foto.

Schoorvoetend gaat de gemeente akkoord met de wensen van de bewoners. Er worden geen woningen meer gesloopt. Waar mogelijk worden gebouwen hersteld. Er worden nieuwe woningen gebouwd. De Nieuwe Kade wordt hersteld en het aantal inwoners neemt weer toe. In 2002 wordt het eerste gedeelte van de herstelde Weerdsingel geopend.

Wijk C blijft een volksbuurt met een eigen identiteit. In 1983 krijgt het een buurthuis. Daar worden foto’s van de wijk verzameld, verhalen en herinneringen worden gedocumenteerd. Oude, voor de wijk karakteristieke spullen worden bewaard. In 1993 wordt het Volksbuurtmuseum opgericht. Het beheert de opgebouwde collectie van het buurthuis en bewaakt het Utrechtse karakter van de wijk.