Discotheek Le Toucan werd vooral geroemd om zijn muziek. Iets wat ik zeker niet ga tegenspreken, maar er zijn nog twee andere opvallende factoren die bijdroegen aan het succes. Zo was Mokthar de eigenaar in een tijd dat de horeca toch vooral werd gedomineerd door witte heren met vlasbaardjes.

Hij was de immer goedlachse handenschudder die ervoor zorgde dat vrouwen zich ook prettig voelden in zijn discotheek. Hij wist drommels goed wat hij wel en niet wilde. Draaide je bijvoorbeeld eens een plaatje van André Hazes tussendoor (moet kunnen), dan stond hij meteen bij je hok want intuïtief wist hij dat dit niet ‘ons soort muziek’ was. De meest prominente figuur was echter zonder meer portier Danny. Wat Fred was voor de Woolloomooloo was Danny voor de Toucan.

Het meest opvallende aan hem was natuurlijk zijn lengte. Waar portiers normaal gesproken 2 meter lang en 2 meter breed zijn, haalde Danny de 1 meter 70 niet eens. Een voordeel van beperkte lengte is wel dat klerenkasten zich door je niet uitgedaagd voelen. En waar deurwachters meestal gezegend zijn met een wat beperkte intelligentie en vocabulaire, was Danny een woordkunstenaar met een fenomenaal geheugen. Hij kende eigenlijk iedereen bij naam en kende ook hun eigenaardigheden. Clichés over witte sokken, gympjes of verzorgd uiterlijk telde bij hem niet. Hij probeerde echt te doorgronden wie hij voor zich had. Een wat buitenissig uiterlijk was geen probleem, want diversiteit stond hoog in zijn vaandel.

Laatst belde hij me weer eens op om me uit te nodigen voor een avondje ACU. In deze tent, waar de tijd hoegenaamd heeft stilgestaan, treedt hij samen met de rest van de familie nog wel eens op. Ik zag hem in trance op het podium staan, volledig opgaand in zijn eigen muziek, terwijl ik samen met andere oud-dj’s Marco en Peter hem toeriep ‘of hij ook nog muziek ging draaien’. Ik genoot van het publiek in de ACU, want het is toch prettig om weer eens in een omgeving te zijn waar idealen nog schijnen te tellen en solidariteit geen verboden woord is.