In de rubriek Utrecht Volgens spreken we een bekende of onbekende Utrechter. Vaak met een actuele aanleiding, en altijd met een paar standaardvragen over het leven in Utrecht.

De documentaire ‘Máximapark – van glastuinbouw naar levend landschap’ neemt je mee op een reis langs het verleden, heden en de toekomst van het gebied waar nu het Máximapark ligt. Onder meer de wortels in de glastuinbouw komen voorbij, maar ook verrassende archeologische vondsten, de zeldzame flora en fauna, en de vrijwilligers die samen voor het park zorgen. De Vleutense regisseur Hans den Hartog werkte ruim drie jaar aan de documentaire. 

Waarom wilde je graag een film maken over het Máximapark?

“Hier verderop ligt de A2 en daartussen de Haarrijnseplas. Vroeger was dat allemaal weiland en kon je slootje springen naar de A2. Ik ben daar in de buurt geboren. Ik heb op andere plekken gewoond, maar uiteindelijk belandde ik toch weer in Vleuten. Ik loop ’s ochtends vroeg vaak een rondje langs de plas. Voor coronatijd zag ik daar voor het eerst twee reetjes lopen. Dat was bijzonder. Ik begreep dat die reetjes ook in het Máximapark kwamen. Door dat moment bij de plas keek ik met andere ogen naar het park.”

Tekst loopt door onder de foto’s

Wat vind je zo bijzonder aan het park?

“Ik heb het hele park zien ontwikkelen. Als tiener heb ik er nog vakantiewerk gedaan in de glastuinbouw. In 25 jaar tijd is er bijzondere flora, fauna en architectuur ontstaan. Verder zijn er bijzondere Romeinse vondsten gedaan en we moeten de kunst, activiteiten en evenementen niet vergeten. Dit is voer voor film, dacht ik. Toen ik hoorde dat er ook nog eens ongeveer 100 vrijwilligers zijn die het Máximapark beheren en onderhouden, begon het te kriebelen in mijn buik. Dan weet ik dat het goed zit.”

Wat zijn de reacties tot nu toe?

“Die zijn hartverwarmend en enthousiast. Het publiek is divers. Zo was er een oudere vrouw die hier vroeger een boerenbedrijf had. Zij werd onteigend om het park te kunnen maken. In de film zit ook een insectenexpert. Hij is onlangs plotseling overleden. Zijn vrouw was bij de première. Laatst kwam ze nog een keer met haar kinderen. Hun zoon kwam na afloop naar me toe. Hij was geroerd dat hij zijn vader weer had gezien en gehoord.”

Heb je de film alleen gemaakt? 

“Naast de productie en regie heb ik met natuurfilmer Jeffrey van Houten de meeste beelden geschoten. Hij werkte mee aan De Wilde Noordzee, Wild en Silence of the Tides. Jeffrey is vogelaar en kent 150 vogelgeluiden. Ik liep met hem door het park en hij wist precies welke vogels er zaten. Niels Dekker is een zeer ervaren editor en heeft veel gevoel voor muziek. Mark Meewis deed de audionabewerking. Zonder de crew was het niet gelukt. Ook de samenwerking met de vrijwilligers en de gemeente was fantastisch.”

Wat vind je zelf van het eindresultaat?
“Oorspronkelijk zou die 60 minuten duren. Dat zijn er 83 geworden. En dan nog zijn er hele mooie en bijzondere scènes gesneuveld. Ik heb de documentaire vijf keer op groot scherm gezien en het klopt gewoon. Er kan gewoon geen frame uit. Het belangrijkste vind ik dat kijkers geboeid blijven. Ik hoop dat de film ze verwondert en ze iets te laat zien waar ze normaal aan voorbij lopen.”

Ben je nog verrast tijdens het maken van de film?
“Er zijn altijd spontane momenten. Die omarm ik. Ik noem dat organisch draaien. Daar ontstaan vaak de mooiste dingen. Zo zit er een mooie scène in met de parkbeheerder. Hij raakte ontroerd. Dat had ik niet aan zien komen. Het kwam door de schoonheid van het park, maar ook door het feit dat de natuur weinig aandacht krijgt in de wereld.”

Wat is jouw lievelingsplek in Utrecht?
“Naast de Utrechtse natuurgebieden kom ik graag bij Louis Hartlooper en De Slachtstraat. Ik vind de singel en het Museumkwartier ook mooie plekken. Dat geldt ook voor de Nieuwegracht, de Zeven Steegjes en Molen de Ster. Verder vind ik het Griftpark prachtig – bijzonder dat het vroeger een vuilnisbelt was.”

Waar ben je trots op als Utrechter?
“Dat hier geen sprake is van de verschrikkelijke opmars van het toerisme. Ik hoop dat dit nog lang zo blijft. We moeten de stad niet te veel promoten.”

Utrecht is…
“…thuiskomen. Vroeger als kleine jongen terug van vakantie uit Zuid-Frankrijk doemde daar de twee schoorstenen van Pegus op. Godzijdank is er nog één overgebleven. Dit prachtige gevaarte, 150 meter hoog en daarmee het hoogste bouwwerk van Utrecht, is ook vanuit Vleuten en het Máximapark goed zichtbaar. Het is voor mij een heus baken. Deze pijp is regelmatig in beeld bij diverse droneshots in de film.”

Na een succesvolle première in Podium Hoge Woerd volgden uitverkochte zalen in Pathé Utrecht Leidsche Rijn. De documentaire is daar nog te zien op onderstaande data:

• Zondag 9 november 14.00 uur (Q&A met Hans)
• Dinsdag 11 november 19.00 uur (Q&A met Hans)
• Zondag 16 november 13.30 uur (Q&A met Hans)
• Woensdag 19 november 11.15 uur
• Zondag 23 november 16.00 uur